Ένας ακόμη λάτρης της ταχύτητας, ο Κώστας Δαμίγος, γεννημένος στην Θεσσαλονίκη το 1954, όπου κατοικεί και σήμερα.

Επιτυχημένος επιχειρηματίας, αφού για πολλά χρόνια διεύθυνε μία από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις της χώρας μας, αλλά και των Βαλκανίων.

H αγάπη του για την ταχύτητα αλλά και η παρότρυνση δυο μεγάλων οδηγών της εποχής, του πολύ καλού του φίλου Γάκη Καλεμτζάκη και του Θεολόγου Κοψαχείλη, ήταν το έναυσμα για να ξεκινήσει τους αγώνες αυτοκινήτου…

Σε ηλικία 21 ετών λοιπόν, το 1975, θα συμμετάσχει στον πρώτο του αγώνα, την ανάβαση Χορτιάτη, με μια BMW 2002 Ti που ήταν το προσωπικό του αυτοκίνητο, που του είχε κάνει δώρο ο πατέρας του επειδή πέρασε στο Πανεπιστήμιο.

Τα αποτελέσματα άκρως ενθαρρυντικά, 2^ος γενικής κατάταξης, 1^οςGroup A έως 2000 κ.εκ. και πρώτος νέος οδηγός.

Από τότε άρχισε να συμμετέχει σε όλους τους αγώνες στην Β. Ελλάδα (Ραλλύ, Αναβάσεις, auto cross) με το «βρικολακιασμένο» του όπως το αποκαλούσε BMW.

Πρώτος αγώνας Ράλλυ είναι το Δ.Ε.Θ. την ίδια χρονιά με συνοδηγό τον Σπύρο Γλυκό. Την επόμενη χρονιά θα αγοράσει ένα καινούργιο αυτοκίνητο που θα το πάει στο αγωνιστικό τμήμα της BMW στην Γερμανία και θα το ετοιμάσει στις προδιαγραφές του Group 1 με 167 ίππους!

Με το συγκεκριμένο αυτοκίνητο θα τρέξει μέχρι και τα μέσα του 1978, με τελευταίο αγώνα το Ράλλυ Θερμαϊκού της χρονιάς εκείνης με συνοδηγό τον Χρήστο Μιχαηλίδη.

Καλύτερα αποτελέσματα με την BMW ήταν η 3^η θέση γενικής κατάταξης και 3^η στην κλάση 2/5 στο Ράλλυ Θερμαϊκού του 1977 και η 2^η θέση κλάσης 2/5 στο Θερμαϊκού του 1978.

Και εκεί στα τέλη του 1978, αποφασίζει να πάει με το ρεύμα της εποχής, μιας και όλοι τότε έτρεχαν με Ford. Αγοράζει λοιπόν το Ford Escort MK I του Γιώργου Σωτηριάδη (να σημειώσουμε εδώ ότι ήταν το πρώτο Escort MK I με κινητήρα 2000 κ.εκ. στον ελληνικό χώρο), με το οποίο θα τρέξει τα επόμενα χρόνια με συνοδηγό τον Γιάννη Τσολάκη.

Το 1981 έχει στην κατοχή του ένα Ford Escort MK II RS 2000, ενός φίλου του, του Ζαν Λυκ Νικολαΐδη, που είχε φέρει από Γαλλία. Ένα πάρα πολύ καλό Escort MK II κατηγορίας Group 2 ετοιμασμένο στην Γαλλία, σε οίκο αγωνιστικών αυτοκινήτων, δυνατό και αξιόπιστο.

Το συγκεκριμένο αυτοκίνητο, υπάρχει ακόμη, είναι στο γκαράζ του κυρίου Δαμίγου, αλλά δυστυχώς όχι ολόκληρο. Κάποιο χρονικό διάστημα το είχε αφήσει σε κάποιο συνεργείο, εδώ στην Θεσσαλονίκη, για να κάνει διαφήμιση ο μηχανικός το συνεργείο του. Και κατά παράξενο τρόπο, όταν κάποια στιγμή πήγε να το πάρει, έλειπε ως δια μαγείας ο κινητήρας και το κιβώτιο ταχυτήτων. Και το ακόμη πιο παράξενο είναι ότι κανείς μα κανείς δεν έδωσε μια σοβαρή εξήγηση για το πως έγινε αυτό…

Συμμετείχε σε τέσσερα Ράλλυ Χαλκιδικής. Δυο με το BMW 2002 Ti το 1976 και 1977 και δυο με το Ford Escort RS το 1978 και 1983, με συνοδηγό τον Γλυκό Σπύρο. Δυστυχώς σε κανένα δεν μπόρεσε να τερματίσει, εγκαταλείποντας είτε από μηχανικά προβλήματα (1977 και 1983), είτε από μικροεξόδους.

Και εκεί στα τέλη του 1983, αρχίζει να σκέφτεται να ασχοληθεί λίγο πιο σοβαρά, πάντα στα όρια του ερασιτεχνισμού, αγοράζοντας ένα πολύ καλό αγωνιστικό αυτοκίνητο και βάζοντας στο δεξί κάθισμα, όχι έναν φίλο του όπως έκανε μέχρι τώρα, αλλά έναν πολύ έμπειρο συνοδηγό…

Βρίσκεται λοιπόν στην Αθήνα, έχοντας μια επαγγελματική συνεργασία με τον Κύριο Μανιατόπουλο (Λεωνίδας – Renault), τελείως άσχετη με αυτοκίνητα και αγώνες. Και εκεί πάνω στην συζήτηση μαθαίνει ότι ο κύριος Μανιατόπουλος πουλάει τα δύο Renault 5 Turbo που είχε στην κατοχή του. H απόφαση είναι ακαριαία και μέσα σε διάστημα το πολύ ενός μήνα αγοράζει και τα δυο αγωνιστικά αυτοκίνητα!

Θα ακολουθήσει μια τριετία (1984-1985-1986), όπου θα συμμετέχει σε όλους τους αγώνες (Ράλλυ, Αναβάσεις και Ταχύτητος). Δίπλα του σαν συνοδηγός ο πολύ έμπειρος Γιάννης Κέπετζης, που τον βοήθησε πάρα πολύ. Ήταν μια τριετία γεμάτη επιτυχίες…

Σε διακρίσεις έχουμε και λέμε: Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ταχύτητας το 1986, Κύπελλο Ασφάλτου Β. Ελλάδος το 1985, δεύτερη θέση στο Κύπελλο Β, Ελλάδος το 1984, πολλά βάθρα και πάρα πολλές πρώτες θέσεις κλάσης Β/12 και Ε/15.

To μόνο πρόβλημα που υπήρχε με το Renault 5 Turbo, ήταν τα δυσεύρετα ανταλλακτικά του, που υπήρχαν μόνο στην Renault Sport και έπρεπε να δώσει εντολή ο Jean Ragnotti (οδηγός WRC) για να φύγουν από το ράφι!

Έτσι λοιπόν βλέπει ότι ήρθε η ώρα να αποχωριστεί τα Renault (το ένα μάλιστα πουλήθηκε σε γνωστό αγωνιζόμενο της Β. Ελλάδος) και αλλάζει στρατόπεδο και πάει στην Opel…

Ακολουθεί το ίδιο σκηνικό με την Renault. Αγοράζει το Opel Manta 400 του Λεωνίδα Κύρκου στα τέλη του 1986 και μετά την Manta 400 του φίλου του Γάκη Καλεμτζάκη. Εδώ να σημειώσουμε ότι το αυτοκίνητο του Καλεμτζάκη ήταν αγορασμένο από τον οίκο Hainbach της Γερμανίας, που ετοίμαζε τα αυτοκίνητα που χρησιμοποιούσε η εργοστασιακή ομάδα της Opel στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλλυ.

Τα αυτοκίνητα τα συντηρεί ως μηχανικός ο αείμνηστος Γιώργος Σωτηριάδης και συνοδηγός δεν είναι άλλος από τον Γιάννη Κέπετζη. Έτσι, ακολουθεί άλλη μια περίοδος -με συμμετοχές σε πολλούς αγώνες (κυρίως Ράλλυ και αναβάσεις)- γεμάτη με επιτυχίες.

Το αγωνιστικό ταξίδι του Κώστα Δαμίγου τελειώνει με την ανάβαση Ζαγκλιβερίου το 1993.

Το 2014, σε έναν αγώνα βετεράνων που διοργάνωσε ο Α.Ο.Θ. σε μια χωμάτινη ειδική διαδρομή, στην περιοχή Πανοράματος Θεσσαλονίκης, συμμετείχε και ο Κώστας Δαμίγος με το Opel Manta 400 και συνοδηγό τον Γιάννη Κέπετζη. Ήταν κι η τελευταία φορά που ακούστηκε αυτός ο ιδιόμορφος ήχος από το μοτέρ της 400αρας και η τελευταία φορά που οι θεατές απόλαυσαν αυτό το υπέροχο αυτοκίνητο…

Σε ερώτηση μας ποιό από τα δυο αυτοκίνητα (Renault 5 Turbo ή Opel Manta 400), του άρεσε πιο πολύ, μας είπε: «Και τα δυο ήταν πολύ καλά και δυνατά αυτοκίνητα. Απλώς το Renault ήταν δυσκολοδήγητο. Έπρεπε να κρατάς το μοτέρ στις στροφές που δούλευε το turbo και το μεταξόνιο του ήταν κοντό, με αποτέλεσμα να είναι πολύ απότομο, ενώ η Manta ήταν πολύ πιο εύκολη στη οδήγηση και στο πάτημα στο δρόμο λόγω μεταξονίου – μετατροχίων. Αλλά και το μοτέρ της αν και ατμοσφαιρικό είχε ωμή δύναμη. Πιστεύω ότι η Manta 400 ήταν πιο ολοκληρωμένο αυτοκίνητο».

Αγαπημένοι του αγώνες τα Ράλλυ Ακρόπολις και Χαλκιδικής. Όσο δε αφορά στο Παγκόσμιο στερέωμα ο αγώνας της Ακτής Ελεφαντοστού, το γνωστό Rallye Cote d’Ivoire Rally Bandama, που έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά του. Αγώνας που παρακολούθησε από κοντά ως θεατής!

Θα αναρωτιέστε τώρα πως έγινε αυτό;

Βρισκόταν λοιπόν στο Abidjan (η μεγαλύτερη πόλη της Ακτής του Ελεφαντοστού στη Δυτική Αφρική) για επαγγελματικούς λόγους. Την πρώτη μέρα όταν γύρισε στο ξενοδοχείο είδε στο πάρκινγκ, παρατεταγμένες τις ομάδες της Rothmans Opel Rally Team, της Audi Sport και της Premoto Toyota, που ήταν εκεί γιατί συμμετείχαν στον προτελευταίο αγώνα WRC της χρονιάς 1982. Και έτσι αποφάσισε και έμεινε κάποιες μέρες παραπάνω για να παρακολουθήσει τον αγώνα…

Ο οδηγός που του έκανε μεγάλη εντύπωση από το WRC ήταν ο Bjorn Waldegärd.

Στην Ελλάδα όπως μας είπε: «τρέχουν οι πλούσιοι και οι μηχανικοί». Γι’ αυτό και θεωρεί σαν κορυφαίο Έλληνα οδηγό τον Λεωνίδα Κύρκο που έχει όλο το πακέτο (και οδηγός και μηχανικός).

Από τον Βόρειο χώρο, οι Γάκης Καλεμτζάκης και Γιάννης Ψηφίδης ήταν οι αγαπημένοι του!

O Κώστας Δαμίγος φανατικός οπαδός αγώνων πίστας, ήταν καθαρά «χομπίστας» ερασιτέχνης, χωρίς να θέλει να ξεπεράσει τα όρια προς τον επαγγελματισμό. Γι’ αυτόν πρώτα από όλα ήταν η δουλειά και ύστερα το αγαπημένο του σπορ. Μεγάλες ευθύνες και πάρα πολλά καθήκοντα είχε όσο αφορά την επιχείρηση του, πράγμα που σημαίνει ότι δεν υπήρχε ελεύθερος χρόνος για δοκιμαστικά και προετοιμασίες πριν από κάποιο αγώνα.

Το αγωνιστικό του αυτοκίνητο είχε αναλάβει να το έχει ετοιμοπόλεμο ένας μηχανικός, σε συνεργείο μέσα στο χώρο του εργοστασίου, που είχε φτιάξει ο ίδιος για την συντήρηση των αυτοκίνητων της επιχείρησης.

Την περίοδο που έτρεχε με το Renault 5 Turbo, ήταν ο αείμνηστος Αντώνης Στρούλιος, που τον είχε στείλει μάλιστα μια βδομάδα στη Αθήνα στην Renault (Λεωνίδας Μανιατόπουλος) για να μάθει τις ιδιαιτερότητες αυτού του δύσκολου αυτοκίνητου από τον κορυφαίο μηχανικό της Renault Σμυρνιό. Και γι’ αυτό άλλωστε με το συγκεκριμένο αγωνιστικό δεν είχε ούτε μια εγκατάλειψη.

Ο Κώστας Δαμίγος είναι από τους ελάχιστους παλιούς αγωνιζόμενους που έχει το τελευταίο αγωνιστικό αυτοκίνητο της καριέρας του και μάλιστα σε δύο «αντίτυπα», ετοιμοπόλεμα και συντηρημένα, έτοιμα για να ξαναπάρουν εκκίνηση σε κάποιον αγώνα.

Κάτι που ευχόμαστε και ελπίζουμε να ξαναδούμε, με τον κύριο Κώστα στο τιμόνι…