Το 1955, το Σαλόνι Αυτοκινήτου της Φρανκφούρτης ήταν μια φωτεινή στιγμή για την BMW, αφού παρουσίασε τρία αυτοκίνητα βασισμένα στην ίδια πλατφόρμα. Το πρώτο ήταν μια λιμουζίνα, η οποία δεν έφτασε ποτέ στην παραγωγή ενώ τα άλλα δύο ήταν σπορ αυτοκίνητα σχεδιασμένα από τον Άλμπρεχτ βον Γκόρτζ. Το 503 και το 507, που ήταν εντυπωσιακά όμορφα και αμέσως έδειξαν ότι η BMW είχε φιλοδοξίες να γίνει ένας κατασκευαστής παγκόσμιας κλάσης αυτοκινήτων. Αν και το 503 εμφανίστηκε πρώτα, η 507 ήταν η καλύτερη από τις δύο.

Ήταν ένα ελκυστικό, χαμηλό, σπορ, διθέσιο αυτοκίνητο με αποσπώμενη σκληρή οροφή και μαλακή οροφή η οποία εξαφανιζόταν όμορφα πίσω από τα καθίσματα. Οι φήμες της εποχής λένε ότι στην επίσημη παρουσίαση του 507, η BMW δεν είχε καταλήξει ακόμη σε μηχανικό σύνολο και στο χώρο του κινητήρα είχαν τοποθετηθεί σάκοι με τσιμέντο!

Η ιδέα της 507 ανήκει στον Αμερικάνο εισαγωγέα αυτοκινήτων Μαξ Χόφμαν, ο οποίος το 1954 έπεισε τη διοίκηση της BMW για την παραγωγή ενός ρόουντστερ για να καλύψει το κενό στην γκάμα της εταιρίας στην κατηγορία αυτή. Ο μηχανικός της BMW, Φριτζ Φίντλερ, ανέλαβε να σχεδιάσει το σασί, έχοντας ως εντολή να χρησιμοποιήσει όσα υπάρχοντα εξαρτήματα μπορούσε για να κρατηθεί το κόστος σε χαμηλά επίπεδα. Τα αρχικά σχέδια του Έρνστ Λούφ απορρίφθηκαν από τον Χόφμαν. Το Νοέμβριο του 1954, κατόπιν επιμονής του Χόφμαν, η BMW προσέλαβε το σχεδιαστή Άλμπρεχτ βον Γκόρτζ για το σχεδιασμό των 507 και 503.

Οι “42 Series I” φτιάχτηκαν το 1956 και στις αρχές του 1957. Αυτά τα αυτοκίνητα είχαν ντεπόζιτο καυσίμου 110 (!) λίτρων το οποίο ήταν ενιαίο με το αμάξωμα αφαιρώντας έτσι χώρο από την καμπίνα αλλά και το χώρο αποσκευών. Σε πολλές περιπτώσεις αναφέρθηκαν διαρροές οσμών καυσίμου στην καμπίνα. Τα “210 Series II” 507 είχαν ντεπόζιτο 66 λίτρων κάτω από το χώρο αποσκευών αφήνοντας έτσι επαρκή χώρο ακόμα και για ρεζέρβα.

Κάθε αμάξωμα ήταν χειροποίητο και φτιαγμένο εξ’ ολοκλήρου από αλουμίνιο και ως εκ τούτου κανένα 507 δεν ήταν ίδιο με άλλο.

Η εμπρός ανάρτηση ήταν με διπλά ψαλίδια και αντιστρεπτικές. Η πίσω ανάρτηση είχε live-axle, επίσης με αντιστρεπτικές ράβδους. Τα φρένα ήταν ταμπούρα των 284,5 χιλιοστών με προαιρετική την υποβοήθηση, ενώ τα τελευταία 507 είχαν εμπρός δισκόφρενα της Girling.

Ο κινητήρας ήταν από κράμα αλουμινίου OHV V8 της BMW, 3.168 κ.εκ., με βαλβίδες pushrod. Είχε δύο διπλά Zenith 32NDIX καρμπυρατέρ και συμπίεση 7,8:1, αποδίδοντας περίπου 150 ίππους στις 5.000 σ.α.λ. και συνδυαζόταν με ένα 4τάχυτο μηχανικό κιβώτιο. Το βάρος του αυτοκινήτου ήταν περίπου 1.330 κιλά και χρειαζόταν 11,1 δευτερόλεπτα για το 0-100 χλμ/ώρα, ενώ είχε τελική ταχύτητα λίγο παραπάνω από 200 χλμ/ώρα.

Ωστόσο, το αυξημένο βάρος και οι λάθος αρχικές εκτιμήσεις για απόδοση σχεδόν 200 ίππων είχαν ως αποτέλεσμα τη χλιαρή αποδοχή από το αγοραστικό κοινό. Το 507 αρχικά είχε προγραμματιστεί να λανσαριστούν στην αγορά με μια τιμή κοντά στα 5.000 δολάρια με ετήσια παραγωγή 5.000 αυτοκινήτων, όμως εν τέλει λόγω του υψηλού κόστους παραγωγής η τιμή του έφτασε τα 11.000 δολάρια, ποσό εξωπραγματικό για τα δεδομένα της εποχής. Ως εκ τούτου η συνολική παραγωγή έφτασε μετά βίας τα 252 αυτοκίνητα (εκ των οποίων τα τρία ήταν πρωτότυπα) στα τέσσερα χρόνια παραγωγής, μη καταφέρνοντας να πλησιάσει ούτε το 10% της παραγωγής του κύριου αντιπάλου δέους, της Mercedes-Benz 300SL.

H BMW έχασε χρήματα για κάθε ένα 507 που παρήγαγε και πούλησε, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να φτάσει πολύ κοντά στη χρεοκοπία το 1959, όταν οι ζημίες ανήλθαν στα 15 εκατομμύρια. Η εμπορική αποτυχία του 507 είχε ως επακόλουθο να διακοπεί οριστικά η παραγωγή του μοντέλου το 1959 και από εκεί και έπειτα, χάρη στον Χέρμπερτ Κουάντ που επένδυσε στοχεύοντας σε μικρά, φτηνά μοντέλα, η εταιρία κατάφερε να επιβιώσει.

Μεταξύ των τυχερών που είχαν στην κατοχή τους το 507, ήταν ο Έλβις Πρίσλεϊ, ο Φρανκ Σινάτρα και ο πρόσφατα εκλιπών Βασιλιάς Κωνσταντίνος Β’. Χαρακτηριστικό επίσης είναι το παράδειγμα του Τζον Σούρτες που πήρε ως δώρο από την Agusta ένα BMW 507 για την κατάκτηση του πρωταθλήματος των 500 κ.εκ., πριν μεταπηδήσει στη Formula 1.

Ομολογουμένως, το 507 είναι ένα από τα ομορφότερα διθέσια ρόουντστερ που κυκλοφόρησαν ποτέ, όσες ατέλειες κι αν είχε…