Ο Μιχάλης Κατρίνης γεννήθηκε στην Ηλεία (στο Πελόπιο Αρχ. Ολυμπίας), δύο μέρες πριν από την 3η του Σεπτέμβρη. Μεγάλωσε σε μια δημοκρατική οικογένεια, με γονείς εκπαιδευτικούς, σε μια εποχή χωρίς κινητά και social και δηλώνει ΠΑΣΟΚ από παιδί.

Από τα φοιτητικά του χρόνια μπήκε στην ενεργό πολιτική δράση και γρήγορα χτυπήθηκε από τα βέλη του έρωτα για την σύζυγό του, Γιάννα. Ο ίδιος εξηγεί απλά τους λόγους που τον ώθησαν να θέσει υποψηφιότητα για πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και μιλά για την επόμενη μέρα.

-Ένας Βουλευτής από την Περιφέρεια, υποψήφιος για τη θέση του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ…

Καιρός ήταν. Πιστεύω ότι μόνο κάποιος που γνωρίζει τα προβλήματα της περιφέρειας μπορεί να αντιληφθεί έννοιες όπως δημογραφικό, περιφερειακή ανάπτυξη, διατροφική επάρκεια της χώρας με επένδυση στον πρωτογενή τομέα. Όλα αυτά μπορεί για κάποιους να είναι ‘’κινέζικα’’ αλλά αυτά θα καθορίσουν το μέλλον της χώρας τα επόμενα χρόνια.

-Για το Μιχάλη Κατρίνη, η πολιτική είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή του;

Είναι ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μου αλλά όχι το πιο σημαντικό. Το πιο σημαντικό είναι η οικογένειά μου, η γυναίκα μου και τα παιδιά μου.

-Και η πολιτική τι είναι;

Το πεδίο που μέσα από τη δραστηριότητα που αναπτύσσεις μπορείς να βελτιώσεις τη ζωή των συνανθρώπων σου, να υπερασπίζεσαι τη χώρα σου ,να ταυτίζεις το πέρασμά σου από αυτό το χώρο με μεγάλες αλλαγές και δράσεις που θα αποτελούν κοινωνική κατάκτηση.

-Έχετε δύο γιους. Για τη γυναίκα σας πόσο δύσκολο είναι να διαχειρίζεται μια οικογένεια με τρεις άντρες;

Είναι τόσο ικανή που μπορεί να ανταπεξέλθει στα πάντα.

-Πόσα χρόνια είστε μαζί με τη γυναίκα σας;

Από τα φοιτητικά μας χρόνια, 20 και πλέον χρόνια. Είναι μια σχέση ζωής, που ήταν ξεκάθαρο και στους δυο μας ότι θα εξελιχθεί έτσι από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας μας.

-Μια σχέση ετών , όπως την περιγράφετε, τι χρειάζεται για να διατηρηθεί μέσα στο χρόνο;

Αγάπη, αλληλοσεβασμό, κατανόηση. Και δύο δυνατούς συνδετικούς κρίκους, όπως είναι τα δύο αγόρια μας.

-Οι γονείς σας ήταν εκπαιδευτικοί, όμως τόσο εσείς με την Οδοντιατρική όσο και ο αδελφός σας με την Ιατρική, δεν

ακολουθήσατε το δικό τους δρόμο.
Οι γονείς μου ποτέ δεν μας επέβαλαν να ακολουθήσουμε το δικό τους δρόμο. Είχα την τύχη να μεγαλώσω σε ένα δημοκρατικό σπίτι, κυριολεκτικά και μεταφορικά.

-Σαν παιδί πως θυμάστε τον εαυτό σας;

Πέρασα όμορφα παιδικά χρόνια, οι φιλίες που έχω από τα παιδικά μου χρόνια κρατάνε ακόμα. Θυμάμαι και το σχολείο αλλά και τις ατελείωτες ώρες παιχνιδιού στο χωριό.

-Ήσασταν καλός μαθητής;

Με γονείς εκπαιδευτικούς θα ήταν πολύ δύσκολο να μην είμαι. Πάντως έκανε τις αταξίες μου, κατά κόρον, δεν ήμουν εύκολο παιδί. Πρώτος στα μαθήματα αλλά κάποιες φορές πρώτος και στη πλάκα, και στις κοπάνες…για να παραφράσω το παλιό moto της ΚΝΕ “πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι και στον αγώνα”.

-Οι γονείς σας ήταν αυστηροί;

Εμείς είχαμε την τύχη να μεγαλώσουμε σε ένα περιβάλλον που κυρίαρχο συναίσθημα ήταν η αγάπη. Οι γονείς μου είχαν μια προωθημένη παιδαγωγική αντίληψη, μας μιλούσαν συνέχεια , ήταν διαρκώς κοντά μας χωρίς να μας καταπιέζουν. Και ήξεραν να βάζουν τους κανόνες και να μας οδηγούν στο να τους αποδεχόμαστε. Όλα αυτά με τα λόγια, με την αγάπη. Χωρίς εντάσεις.

-Εσείς σαν πατέρας, είστε αυστηρός;

Προσπαθώ να κάνω ότι έκαναν και μαζί μου, οι δικοί μου γονείς. Αυτός όμως που θέτει τους κανόνες δεν είμαι εγώ αλλά η Γιάννα. Αυτή κρατάει την οικογένεια μας ενωμένη, σε αυτήν οφείλουμε πολλά και εγώ και τα παιδιά μας.

-Το μικρόβιο της πολιτικής μπήκε μέσα σας στα φοιτητικά σας χρόνια;

Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που υπήρχε ενδιαφέρον για όλα όσα συνέβαιναν γύρω μας. Και συζητούσαμε για αυτά. Όταν πήγα στο Πανεπιστήμιο ήμουν έτοιμος για να διεκδικήσω πιο ενεργό ρόλο.

-Αν και οι εποχές έχουν αλλάξει, εσείς μιλάτε για επιστροφή της πραγματικής πολιτικής. Τι σημαίνει αυτό;

Σημαίνει πρόταση, δράση που στοχεύει στην επίλυση των πραγματικών προβλημάτων. Σημαίνει να μιλάς για αυτά που πραγματικά απασχολούν τον κόσμο, να είσαι ξεκάθαρος και να σε καταλαβαίνουν.

-Τι σας ανησυχεί πιο πολύ;

Με ανησυχεί η εδραιωμένη πεποίθηση που υπάρχει σε πολλούς νέους ανθρώπους ότι θα ζήσουν χειρότερα από τους γονείς τους. Αυτή η όχι αδικαιολόγητη αλλά απαισιόδοξη άποψη λειτουργεί διαλυτικά, δημιουργεί παραιτημένους ανθρώπους, παράγει απελπισία.
Καμία χώρα δεν μπορεί να προχωρήσει μπροστά με πολίτες που δεν πιστεύουν, δεν ελπίζουν, δεν αγωνίζονται.

-Ως επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ , σταθήκατε απέναντι στον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη και στον Αλέξη Τσίπρα. Ήταν μια ‘’πρόβα’’ για τη θέση του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ η παρουσία σας σε αυτό το ρόλο;

Όταν ανέλαβα το συγκεκριμένο ρόλο, δεν μου είχε περάσει από το μυαλό ότι τρία χρόνια μετά θα ήμουν υποψήφιος για τη θέση του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ.
Για μένα το διάστημα που ήμουν επικεφαλής της κοινοβουλευτικής μας ομάδας στη Βουλή, ήταν μεγάλο σχολείο. Πιστεύω ότι τους αντιμετώπισα και τους δύο στα ίσια, ήμουν πάντα τεκμηριωμένος, είχα συγκροτημένη παρουσία.

-Αντιμετωπίσατε τον Κυριάκο Μητσοτάκη στη Βουλή. Πως τον αξιολογείτε ως αντίπαλο;

Η πολιτική που ασκεί έχει φτάσει στα όρια της, το αφήγημα του δεν περνάει πλέον στον κόσμο. Ο ίδιος αντιμετωπίζει τη διαχείριση της εικόνας του με μεγάλο επαγγελματισμό. Στην πολιτική όμως και κυρίως στα δύσκολα, χρειάζεται το συναίσθημα, η γείωση με την πραγματικότητα, η έμπνευση, η τόλμη.

Πηγή: Secret (Παραπολιτικά)