Τι θέλει ένας Έλληνας αθλητής της υδατοσφαίρισης για να είναι ευτυχισμένος; Ένα Ολυμπιακό μετάλλιο και ελληνικό λάδι στα φαγητά του. True story. Ρωτήστε τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου, αν δεν το πιστεύετε. Στις αρχές του Σεπτεμβρίου, όταν θα ταξιδέψει στο Ντουμπρόβνικ για να ενσωματωθεί στην προετοιμασία της ομάδας του, της Γιουγκ θα φτιάξει τη βαλίτσα του και… “το μόνο πράγμα που παίρνω από την Ελλάδα είναι το λάδι. Μου κάνει εντύπωση η διαφορά που έχει με τα υπόλοιπα των άλλων χωρών. Είναι τεράστια”.
Το ασημένιο Ολυμπιακό μετάλλιο που κατέκτησε με την Εθνική ομάδα πόλο στο Τόκιο μπορεί να το αφήσει στην Αθήνα. Θα το φοράει και όσο θέλει στα κρυφά ο πατέρας του, Τάσος. Έκτος Ολυμπιονίκης, στην Ατλάντα. Έπειτα, από τόσα χρόνια στις πισίνες χάρηκε αυτό το μετάλλιο πολλαπλάσια από τον γιο του κι ας είπε “θα του το τρίψω στη μούρη”.
“Αυτό το είπα χάριν αστεϊσμού! Ήξερα από πριν ότι θα χαρεί 10 φορές περισσότερο από μένα. Πρώτα έδωσα στην αδερφή μου να φορέσει το μετάλλιο. Δεν γίνεται επίτηδες, αλλά κάθε φορά όταν επιστρέφω στο αεροδρόμιο και με περιμένει η οικογένειά μου, το μετάλλιο το παίρνει για λίγο η αδερφή μου και το φοράει. Μάλλον φέρνει γούρι για το επόμενο. Δεν θυμάμαι πώς αντέδρασε ο πατέρας μου όταν του το έδωσα, αλλά θυμάμαι πώς αντέδρασε όταν με είδε στο αεροδρόμιο. Με αγκάλιασε και έβαλε τα κλάματα. Συγκινήθηκε”.
“Αν δεν ήταν ο παππούς μου, μάλλον δεν θα είχα ασχοληθεί με το πόλο”
Ο γεννημένος στις 12 Φεβρουαρίου του 1999, Αλέξανδρος -εκτός από Ολυμπιονίκης υδατοσφαιριστής και πάιχτης της Γιουγκ- είναι και φοιτητής στο Πολυτεχνείο στη σχολή Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Η/Υ. “Τώρα, που είμαι στην Κροατία επιστρέφω στις εξεταστικές και προσπαθώ να περνάω όσα μαθήματα μπορώ περισσότερα. Το τελευταίο διάστημα ήταν πιο απλό -με τα online μαθήματα- να παρακολουθήσω τη σχολή. Προσπαθώ να τα συνδυάσω. Είμαι στο τέταρτο έτος”. Αναρωτήθηκα “Κοντεύεις, ε;”. Απάντησε: “Ε, ας πούμε” και γέλασε.
“Χρωστάω κάποια μαθήματα. Προσπαθώ να κρατήσω σε ισορροπία το πόλο με τη σχολή. Δεν είναι πάντα εύκολο και δεν μπορώ να τα καταφέρω πάντα με επιτυχία, αλλά τουλάχιστον προσπαθώ. Δεν τα παρατάω και νομίζω ότι είμαι σε καλό δρόμο”.
Η σκέψη πολλών είναι ότι ο Αλέξανδρος ασχολήθηκε με το πόλο έπειτα από προτροπή του πατέρα του, όμως το διαψεύδει. “Δοκίμασα όλα τα αθλήματα. Στίβο, ποδόσφαιρο, βόλεϊ. Δεν ήταν αφορμή ο πατέρας μου για να ασχοληθώ με το πόλο, αλλά από την άλλη αν δεν είχε ασχοληθεί εκείνος, ίσως να μην είχα επαφή με το άθλημα. Ήταν το τελευταίο που δοκίμασα. Δεν ξέρω αν ήταν τυχαίο ή πλάνο του πατέρα μου να δοκιμάσω τελευταίο το πόλο, αλλά τελικά έμεινα σε αυτό για πολλούς λόγους. Τις παρέες, το κλίμα, τα πάντα. Πάντως, συνέχεια μού έλεγε ‘αν δεν σ’ αρέσει, να το σταματήσεις’. Μου έλεγε να έχω προτεραιότητα το σχολείο μου και άλλα πράγματα”.
Μια παρένθεση εδώ. Ο Αλέξανδρος ήταν άριστος μαθητής. Εύκολο να το διαπιστώσει κάθε συνομιλητής του. “Παράλληλα, ο πατέρας μου με βοηθούσε σε ό,τι χρειαζόμουν στο πόλο και στο χώρο του αθλητισμού. Σημαντικό ρόλο στο γεγονός ότι ασχολήθηκα έπαιξε ο παππούς μου, ο πατέρας του πατέρα μου. Αλέξανδρος κι αυτός. Ερχόταν κάθε μέρα με έπαιρνε από το σπίτι με πήγαινε στην πισίνα στη Νέα Σμύρνη και με γύριζε στον Λυκαβηττό. Αν δεν ήταν αυτός, μάλλον δεν θα είχα ασχοληθεί με το πόλο. Ο παππούς ήταν ο λόγος που ο πατέρας μου και οι δύο θείοι μου ασχολήθηκαν με το πόλο. Δεν είχε ασχοληθεί εκείνος, αλλά πήγε τα παιδιά του. Κάτι πολύ ενδιαφέρον για τον παππού μου, το οποίο προσπαθεί να κάνει τώρα και ο πατέρας μου, αλλά είναι πιο εύκολο λόγω τεχνολογίας, είναι ότι είχε ένα άλμπουμ στο σπίτι με αποκόμματα από εφημερίδες και περιοδικά από όλη την καριέρα του πατέρα μου. Από τότε που άρχισε να παίζει πόλο μέχρι το τέλος της καριέρας του. Ένα εκπληκτικό αρχείο”.
Το πόλο είναι κοινό σημείο αναφοράς για τα μέλη της οικογένειας Παπαναστασίου. “Μιλάμε με τον πατέρα μου και όσο περνάνε τα χρόνια αλλάζει ο τρόπος που μιλάμε. Επειδή, αλλιώς μιλάς σε ένα 14χρονο παιδί που μαθαίνει το άθλημα και αλλιώς σε έναν αθλητή που έχει πάει στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το κυριότερο για μένα είναι ότι μοιράζεται τις εμπειρίες του. Αυτό μου δίνει τη δυνατότητα να μάθω από λάθη που δεν έχω κάνει εγώ και δεν χρειάζεται να τα κάνω για να μάθω από αυτά. Δεν μιλάμε πολύ κατά τη διάρκεια των διοργανώσεων, επειδή είμαι πολύ συγκεντρωμένος στα παιχνίδια και δεν χρειάζεται να πούμε κάτι. Μου στέλνει ως συνήθως ένα μήνυμα για καλή επιτυχία πριν από τους αγώνες και ό,τι παραπάνω το συζητάμε πριν ή μετά τις διοργανώσεις”.
“Όταν έχεις φτάσει τόσο κοντά στο χρυσό, για λίγο σταματάς να είσαι 100% ικανοποιημένος με την επιτυχία σου”
Υπάρχει ένα παράδοξο στα ομαδικά αθλήματα και στα τρία μετάλλιά τους. Οι αθλητές που κατακτούν το χάλκινο ολοκληρώνουν την παρουσία τους στη διοργάνωση με νίκη, ενώ αυτοί που κατακτούν το ασημένιο με ήττα. Τα συναισθήματα διαφέρουν έστω και στιγμιαία.
“Αυτό το σκεπτόμουν και πριν από τον τελικό. Η αλήθεια είναι ότι έχεις ανάμεικτα συναισθήματα. Μετά τον αγώνα είσαι πιο χαρούμενος αν έρθεις τρίτος, αλλά μόλις κοπάσει η καταιγίδα των συναισθημάτων που έχεις έπειτα από τον τελικό καταλαβαίνεις τι έχεις κάνει και το εκτιμάς. Και είσαι υπερήφανος που κατάφερες να βγεις δεύτερος. Όμως, ναι, τη συγκεκριμένη στιγμή μπορώ να πω ότι είναι ανάμεικτα τα συναισθήματα. Συνειδητοποιείς και εκείνη τη στιγμή πόσο σημαντικό είναι αυτό που έχεις καταφέρει, αλλά όταν έχεις φτάσει τόσο κοντά στο χρυσό για λίγο σταματάς να είσαι 100% ικανοποιημένος με την επιτυχία σου.
Έχεις κάτι που σου δίνει κίνητρο και για την επόμενη φορά και καταλαβαίνεις ότι μπορείς να το πετύχεις, ότι είσαι κοντά σε αυτό. Φυσικά, ο στόχος πάντα για έναν αθλητή είναι να ξεπερνάει τον εαυτό του. Αυτός είναι ο στόχος που θέτω εγώ και αυτός είναι ο τρόπος που σκέφτονται οι περισσότεροι αθλητές. Από τη στιγμή που πήραμε το ασημένιο μετάλλιο μόνο ένα μένει για να το ξεπεράσουμε. Το χρυσό. Είναι σίγουρο ότι η ομάδα μας έχει πολύ μέλλον. Το ξέραμε από πριν, από τις επιτυχίες που έχουν φέρει οι εθνικές ομάδες της νέων ανδρών. Αυτό δείχνει ότι όχι μόνο τα παιδιά που είναι τώρα στην Εθνική, αλλά και αυτά που έρχονται είναι πάρα πολύ καλοί παίχτες. Και οι παίχτες που παίζουν τώρα έχουν αρκετά χρόνια μπροστά τους για να αγωνιστούν σε πολύ υψηλό επίπεδο και να κερδίσουν κι άλλα μετάλλια. Δεν νομίζω ότι χρειαζόταν να έρθει αυτή η επιτυχία για να καταλάβουν την αξία κάποιων παικτών, αλλά με αυτό το μετάλλιο επισφραγίζεται όλο αυτό”.
Πριν από τον τελικό με τη Σερβία οι Έλληνες παίκτες δεν ήταν τόσο αγχωμένοι, αλλά σφιγμένοι για τους λόγους που εξηγεί ο 22χρονος άσος της “γαλανόλευκης”. “Άγχος… Υπάρχουν διάφορες εκφάνσεις άγχους. Ήταν μια κατάσταση πρωτόγνωρη για όλους. Δεν την είχε ζήσει κανείς. Υπήρχε η ανυπομονησία και η ανάγκη να το ευχαριστηθούμε, επειδή δεν ξέραμε αν θα βρεθουμε ξανά σε αυτή τη θέση. Σε τέτοια παιχνίδια μπορεί να μπεις λίγο σφιγμένος. Μπήκαμε λίγο έτσι. Είναι τεράστιο ματς. Δεν μπαίνεις όπως μπαίνεις σε ένα φιλικό παιχνίδι. Αλλά στη συνέχεια του αγώνα μάς έφυγε και φάνηκε όταν αρχίσαμε να ισορροπούμε τον αγώνα και κατά την άποψή μου φάνηκε η πίεση και το άγχος να μεταφέρεται στην άλλη πλευρά. Tώρα, θα πεις γιατί δεν νικήσαμε αφού έγινε αυτό; Έπαιζαν κι οι άλλοι. Ήταν κίνητρο ότι για κάποιους Σέρβους ήταν οι τελευταίοι Ολυμπιακοί Αγώνες αυτοί στο Τόκιο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το ήθελαν πιο πολύ από εμάς. Η εμπειρία τους στους τελικούς ήταν το μεγάλο πλεονέκτημα των Σέρβων και φυσικά η ποιότητα των παικτών της ομάδας”.
Συνήθως ο αρχηγός μιλάει στους παίχτες της ομάδας, πριν από τους αγώνες. Ο Φουντούλης ξέρει ότι έχει συμπαίκτες που δεν χρειάζεται να τους πει πράγματα, να απαιτήσει με πάθος κάτι. Ο λόγος του είναι πάντα ενωτικός και εμψυχωτικός. “Ο Γιάννης μάς ζήτησε να τα δώσουμε όλα, να το ζήσουμε με όλη την ψυχή μας, επειδή δεν ξέρουμε αν θα το ξαναπαίξουμε. Να είμαστε συγκεντρωμένοι. Μετά τον ημιτελικό είπαμε όλοι ‘ΟΚ πήραμε το μετάλλιο’. Ο στόχος που είχαμε θέσει πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες είχε επιτευχθεί, αλλά δεν είχαμε τελειώσει. Δεν ήμασταν ευχαριστημένοι. Θέλαμε το κάτι παραπάνω. Δυστυχώς, δεν ήρθε. Δεν πιστεύω ότι αδειάσαμε επειδή πετύχαμε τον στόχο μας. Ίσα – ίσα έφυγε ένα βάρος. Πιο αγχωμένοι θα ήμασταν αν παίζαμε στον μικρό τελικό. Ο τελικός είναι ένας μεγάλος αγώνας, ειδικών καταστάσεων και δεν ξέρεις από πριν πώς να το διαχειριστείς”.
Αυτό το μετάλλιο άλλαξε τα δεδομένα και έβαλε νέες συνισταμένες στις εξισώσεις που θα πρέπει να λύσει στο εξής η Εθνική ομάδα πόλο των ανδρών. “Το μεγαλύτερό μας επίτευγμα είναι αυτό. Θεωρώ κι εγώ με αυτό το μετάλλιο ανεβάσαμε την ομάδα ένα σκαλί και πλέον οι στόχοι αλλάζουν. Η πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες, χωρίς να είναι μια εύκολη υπόθεση, θα είναι πια ο ενδιάμεσος στόχος της Εθνικής. Νομίζω ότι όλοι ξέρουν ότι η ομάδα είναι σε υψηλό επίπεδο. Όλοι θα μας υπολογίζουν και οι ίδιοι θα υπολογίζουμε τους εαυτούς μας”.
“Ευτυχώς το σπίτι μου δεν έπαθε μεγάλη ζημιά από τη φωτιά. Έχουμε πολλούς γείτονες στην Αγία Άννα και ήθελα να πληροφορηθώ ότι είναι καλά οι ίδιοι και η περιουσία τους”
Το 2018, κατά τη διάρκεια της τραγωδίας στο Μάτι, η Εθνική ομάδα πόλο των ανδρών αγωνιζόταν στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Βαρκελώνης. Ο Αλέξανδρος ήταν μέλος της ομάδας των Νέων. “Είχα δει την παρουσίαση στη Βαρκελώνη και έβλεπα τα παιδιά συγκινημένα. Κατάλαβα τι ένιωσαν”. Τώρα, είναι μέλος της Εθνικής ανδρών που έμαθε για τη γεμάτη πληγές και εγκαύματα Ελλάδα, όσο ήταν στο Τόκιο. Η φωτιά πέρασε και από το σπίτι του στην Αγία Άννα. “Δεν ήταν πολύ σοβαρή η ζημιά, αλλά με έκανε να καταλάβω τι περνούσαν τόσοι άνθρωποι εκείνη τη στιγμή στην Ελλάδα. Μια παραπάνω ενσυναίσθηση. Δεν χρειάζεται να πούμε κάτι περισσότερο απ’ όσα είπε ο Γιάννης Φουντούλης. Πραγματικά μάς κάλυψε όλους και μίλησε εκ μέρους όλης της ομάδας. Εξέφρασε όλες τις σκέψεις μας.
Συνεχώς, πήγαινα στην Αγία Άννα. Κάθε χρόνο και περισσότερο από μια φορά το χρόνο. Ήξερα ότι οι δικοί μου δεν είναι εκεί, αλλά έσπευσα να μάθω τι γίνεται με τους γείτονές μας. Έχουμε πολλούς ανθρώπους εκεί και ήθελα να πληροφορηθώ ότι είναι καλά οι ίδιοι και η περιουσία τους. Η απώλεια του σπιτιού σου είναι ένας μικρός θάνατος. Είναι μέρος της ζωής σου υλικά και πνευματικά. Είναι θλιβερό να βλέπεις ανθρώπους να χάνουν πράγματα, για τα οποία παλεύουν όλη τη ζωή τους από κάτι τέτοιο”.
Ο Βαγγέλης Μαρινάκης δώρισε στην Εθνική ομάδα, 200.000 ευρώ ως επιβράβευση για την κατάκτηση του ασημένιου μεταλλίου. Κάλεσε ο ίδιος τον αρχηγό της “γαλανόλευκης” για να τον συγχαρεί και να τον ενημερώσει για το δώρο του στους παίχτες και έπειτα ήταν υπόθεση λίγων λεπτών η απόφαση των παιδιών να προσφέρουν το μισό από αυτό το ποσό στους πυρόπληκτους.
“Ευχαριστούμε πολύ τον κ. Μαρινάκη για την κίνηση που έκανε. Δεν ήταν καθόλου υποχρεωμένος. Το εκτιμήσαμε πολύ. Κι εμείς από την πλευρά μας θέλαμε να συνεισφέρουμε σε αυτούς τους ανθρώπους που περνάνε τόσο δύσκολα αυτές τις ημέρες. Η σκέψη μας σε όλο το τουρνουά ήταν και μαζί τους. Είναι αλήθεια ότι ήταν άμεση η απόφασή μας για αυτή την κίνηση. Θέλαμε πάρα πολύ να το κάνουμε. Συναισθηματικά αυτό το μετάλλιο θα άξιζε 10 φορές παραπάνω για εμάς αν ξέραμε ότι δώσαμε έστω ένα χαμόγελο στους ανθρώπους που το χρειάζονται όσο τίποτε.
Το ίδιο αξίζει και παραπάνω για εμάς να μπορέσουμε να τους στηρίξουμε και υλικά. Εμείς δεν σκεφτήκαμε καθόλου τα χρήματα. Είναι υπαρκτή η έννοια του ρομαντισμού στο πόλο. Δεν επιλέγεις το πόλο για τα χρήματα. Η επιλογή στο 90% είναι για άλλους λόγους. Η χαρά που παίρνουμε στο άθλημα ούτε στο 1% δεν προέρχεται από τα χρήματα. Φυσικά, αντιλαμβανόμαστε τα πριμ ως επιβράβευση των κόπων μας και τους ευχαριστούμε πολύ όσους μάς στηρίζουν. Σ’ εμάς από την αρχή ο στόχος είναι αυτό το Ολυμπιακό μετάλλιο. Τίποτε, δεν μπορεί να μας δώσει μεγαλύτερη χαρά από αυτό”.
Κουβέντα στην κουβέντα συνειδητοποιεί κάποιος ότι τους αρέσει να είναι τα καλά παιδιά του αθλητισμού. “Για να το πω λαϊκά, γουστάρετε να είστε τα καλά παιδιά;”, τον ρώτησα. Γέλασε με συστολή. “Αν γουστάρουμε… Δεν ξέρω τι να πω”. Επανήλθα με νέο ερώτημα: “σας γεμίζει;”. “Ναι, ναι! Καλλιεργείται αυτό. Υπάρχουν οι παρέες και κάποια συστατικά εκτός από την ομαδική και ατομική ιδιότητα που δίνουν μεγαλύτερη ώθηση στην ομάδα και φτάνουμε σε αυτό το αποτέλεσμα”.
Το SPORT24 συνάντησε τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου στα Χανιά. Οι διεθνείς, άλλοι ανήμερα της άφιξής τους στην Ελλάδα από το Τόκιο και άλλοι την επόμενη ημέρα, έφυγαν τρέχοντας για διακοπές. Για να κερδίσουν όσο περισσότερο χρόνο ανεμελιάς και ξεκούρασης μπορούν, πριν ξαναπέσουν στην πισίνα. “Στη Γιουγκ αρχίζουμε στις 6 Σεπτεμβρίου. Αρκετό διάστημα για να ξεκουραστούμε και να ξεφύγει λίγο το μυαλό μας. Η άποψή μου, αλλά και του προπονητή μου, Βιέκοσλάβ Κόμπεστσακ που μάς δίνει πάντα κάποιο παραπάνω κενό είναι ότι η ψυχική και η πνευματική ξεκούραση είναι εξίσου σημαντική με την σωματική. Πάντα θες λίγο χρόνο επιπλέον, ειδικά τις χρονιές σαν αυτή που είναι γεμάτη αγώνες. Πρέπει, το μυαλό σου να βγει από όλο αυτό και όταν επιστρέψεις το Σεπτέμβριο να τα δώσεις όλα, χωρίς να βλαστημάς από την πολλή προπόνηση. Να κάνεις ένας reset”.
“Μόλις άκουσα τον Εθνικό Ύμνο της Σερβίας ονειρεύτηκα τη στιγμή που θα ακούσουμε τον δικό μας”
Στη Γιουγκ πήγε το 2018. “Η απόφαση αυτή με έχει δικαιώσει απόλυτα. Με βοήθησε από πάρα πολλές απόψεις, όχι μόνο αγωνιστικά. Εξελίχθηκα και ως άνθρωπος και ως παίκτης. Κοιτάζοντας πίσω είμαι πάρα πολύ χαρούμενος που πήρα αυτή την απόφαση. Είναι και μια πολύ όμορφη πόλη. Είναι μικρή, με λίγο πληθυσμό. Το καλοκαίρι πλημμυρίζει από τουρίστες και ανοίγουν επιπλέον μαγαζιά. Αλλάζει τελείως όψη. Το χειμώνα είναι πιο ήσυχα. Αυτό δεν είναι πάντα κακό. Ειδικά, για κάποιον όπως εγώ που είμαι αθλητής και ακολουθώ το αντίστοιχο πρόγραμμα. Χωρίς να πιστεύω ότι κάνω υπερβολές, ακολουθεί ένα πρόγραμμα που πιστεύω ότι μπορεί να με βοηθήσει στο δικό μου κομμάτι.
Είναι αλήθεια ότι στο πόλο δεν είμαστε πολύ αυστηροί στη διατροφή. Όμως, σωστή διατροφή δεν σημαίνει ότι στερείσαι, αλλά ότι τρως τις σωστές τροφές. Δεν καταπιεζόμαστε, αλλά ξέρουμε τι πρέπει να τρώμε ώστε να έχουμε καλή απόδοση”. Φροντίζει για τη διατροφή του και στην Κροατία. “Το λάδι είναι μόνο που παίρνω συνέχεια από την Ελλάδα, στην Κροατία. Μου κάνει εντύπωση η διαφορά που έχει με τα υπόλοιπα των άλλων χωρών. Είναι τεράστια!”.
Το καλοκαίρι του 2022 λήγει το συμβόλαιό του με την κροατική ομάδα. “Με τη Γιουγκ έχω ακόμη ένα χρόνο συμβόλαιο. Αν με ρωτήσεις τι θα κάνω μετά, δεν μπορώ να σου απαντήσω κάτι. Δεν το έχω κοιτάξει έως τώρα. Η ομάδα μου μού έχει πει ότι επιθυμεί να ανανεώσω, αλλά κι εγώ δεν έχω διαμορφώσει άποψη. Δεν ξέρω και τι επιλογές θα έχω στη μέση ή στο τέλος της χρονιάς”.
Στους επόμενους στόχους του η Εθνική ομάδα βρίσκεται πάλι στο ψηλό ράφι και ακολουθούν αυτοί με τη Γιουγκ. “Σε κάθε συνέντευξη που έδωσα πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες έλεγα ότι στόχος είναι ένα Ολυμπιακό μετάλλιο. Συνεπώς, δεν μπορώ να πω κάτι άλλο πέρα από ένα στόχο με την Εθνική και το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η Εθνική ομάδα είναι πάνω από όλα. Δεν εκπροσωπείς ένα σύλλογο. Είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο. Το νιώσαμε στο πετσί μας σε αυτούς τους Αγώνες.
Άνθρωποι που δεν έχουμε γνωρίσει ποτέ, μας έστελναν μηνύματα και ήταν πραγματικά συγκινημένοι. Αλλά και άλλοι που έχεις να τους δεις χρόνια σου λένε ‘Σε βλέπουμε! Μας κάνεις υπερήφανους’. Εκπροσωπείς ένα ολόκληρο έθνος και δίνεις χαρά σε ανθρώπους που δεν το φαντάζεσαι. Αυτό είναι το σπουδαιότερο απ’ όλα. Ένα χρυσό μετάλλιο με την Εθνική ομάδα ξεπερνά κάθε συλλογικό στόχο. Αν το λέγαμε πριν από τους Αγώνες θα έλεγαν όλοι ότι είμαστε πολύ αισιόδοξοι. Μόνοι μας ανεβάσαμε τον πήχη και πλέον έχουμε το δικαίωμα να μιλάμε για ένα χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο και να το ονειρευόμαστε.
Θα σου πω μια ιστορία που δεν την ξέρουν πολλοί. Την έχω συζητήσει με τον πατέρα μου. Στην πρώτη μου ηλικιακή διοργάνωση, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2015 ήμασταν τρίτοι. Φάνηκε το επίπεδο εκείνης της ομάδας και όλοι ήμασταν χαρούμενοι με το μετάλλιο. Όταν άκουσα στο βάθρο τον Εθνικό Ύμνο της Σερβίας μειώθηκε για λίγο η χαρά μου και είπα: ‘Στόχος μου θα είναι να ακούγεται ο δικός μας Εθνικός Ύμνος’ στο εξής. Τώρα, πάλι ήταν μεγαλύτερη η χαρά μου με το ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά πάλι μια μικρή πικρία την ένιωσα. Με όλο το σεβασμό -βέβαια- προς τη Σερβία, αλλά μόλις άκουσα τον Εθνικό τους Ύμνο ονειρεύτηκα τη στιγμή που θα ακούσουμε τον δικό μας’. Ρώτησα αν αυτός ήταν ο λόγος που οι διεθνείς τραγούδησαν τον Εθνικό Ύμνο της Ελλάδας στην Τελετή Λήξης. “Αυθόρμητο ήταν, αλλά μπορείς να το πεις κι έτσι”.
Photo Credits: Γιώτα Κορμπάκη / Eurokinissi