Γεγονός πρώτο. Η Νοβάρτις συμβιβάστηκε με το αμερικανικό Δημόσιο να πληρώσει πάνω από 300 εκατομμύρια δολάρια, για τις «καλές» πρακτικές της στη χώρα μας. Καθώς όμως εις τας Αθήνας επί Μητσοτάκη ανθίζει άλλο είδος δικαστών και Δημοσίου, στην Ελλάδα όχι μόνο δεν πλήρωσε δεκάρα τσακιστή, αλλά δεν υπήρξε τελικά ούτε ένα πρόσωπο, ένας ένοχος, ένας μπλεγμένος. Σε ένα σκάνδαλο το οποίο η ίδια η εταιρία παραδέχτηκε και για το οποίο δέχτηκε ότι αξίζει, για να αποφύγει τα χειρότερα, να πληρώσει αυτό το θηριώδες ποσό.

Γεγονός δεύτερο. Ενώ οι Αμερικάνοι κυνήγησαν τη Νοβάρτις για το λάδωμα στην Ελλάδα, στην ευνομούμενη χώρα του Μητσοτάκη και του Άδωνι δεν βγήκαν απλώς όλοι λάδι για το λάδωμα. Κυνήγησαν πρώτα ανηλεώς και για χρόνια την εισαγγελέα που ερευνούσε το σκάνδαλο. Κυνηγούν τώρα τους προστατευόμενους μάρτυρες, που ελέω του νομοθέτη Φλωρίδη έπαψαν να είναι προστατευόμενοι και παραδόθηκαν στο έλεος των αδιευκρίνιστων. Με την απειλή των μηνύσεων και των διώξεων να κρέμεται πάνω από το κεφάλι τους.

Γεγονός τρίτο. Η επί της μικρής οθόνης συνέχεια έδειξε ότι αυτά είναι τα ορεκτικά για το δείπνο με κύριο πιάτο όσους δεν… νοβάρτισαν. Κι έτσι βρέθηκε στη μέση του κυκλώνα πάλι, ποιος άλλος; Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Και ο αίρων όλες τις αμαρτίες Τσίπρας. Που οργάνωσε τη «σκευωρία», κατασκεύασε δηλαδή ένα ανύπαρκτο σκάνδαλο. Ο Άδωνις μάλιστα επικήρυξε τους αριστερούς δράστες δημόσια. Αν «τους δώσουν», δηλαδή «τον δώσουν», θα έχουν ασυλία οι απροστάτευτοι προστατευόμενοι. Τόσο καλά, νόμιμα και ηθικά.

Γεγονός τέταρτο. Το Μαξίμου επαίρεται ότι δική του δουλειά είναι η αφαίρεση της «κουκούλας». Προφανώς ως χειρονομία καλής θέλησης στον αψύ Σαμαρά. Ως αντιπερισπασμός επίσης στη γενικευμένη αποδοκιμασία της πολιτικής τους. Αλλά και ως κίνηση -κι αυτό ο προπαγανδιστικός χειρισμός δείχνει ότι είναι βασικό- που στήνει πάλι στο εδώλιο τον Τσίπρα και την κυβέρνησή του. Τι και ποιος τους ανησυχεί τόσο, ώστε να διαπράττουν τέτοιου είδους εξόδιες ακολουθίες επαφίεται στη λογική και την ευαισθησία ου καθενός.

Γεγονός πέμπτο. Είχε το πολιτικό θάρρος ο Τσίπρας να πει πριν μερικούς μήνες στο συνέδριο της Καθημερινής: «Στην υπόθεση Νοβάρτις επίσης, είχαμε ένα τεράστιο σκάνδαλο με την πιθανή εμπλοκή κάποιων πολιτικών προσώπων. Η πρόθεσή μας να μην παρέμβουμε σε αυτό το σκάνδαλο, να το αποδώσουμε στη Δικαιοσύνη, μας οδήγησε σε χειρισμούς που έδιναν την εντύπωση ότι βάζουμε στο ίδιο τσουβάλι ανθρώπους που πιθανότατα να είχαν εμπλοκή, με ανθρώπους που ήταν βέβαιο σχεδόν ότι δεν είχαν καμία εμπλοκή».

Και μια απορία. Πόθεν προκύπτει, από αυτή τη φράση, το πάθος ορισμένων που τον κατηγορούν «από αριστερά» για συγγνώμες, γονυκλισίες, συνειδητό συμβιβασμό με το κατεστημένο και άλλα τέρατα; Τι δουλειά έχουν σ’ αυτό το παζάρι δολοφονίας χαρακτήρα που έστησε η Δεξιά; Και είναι τελικά άσχετος ο ανοιχτός ή ντροπαλός Κασσελακισμός τους μ’ αυτή την εμπάθεια;

(Ο Θανάσης Καρτερός είναι δημοσιογράφος- Το άρθρο αποτελεί αναδημοσίευση από την εφημερίδα Η Αυγή της Κυριακής)