Αλεγρία. Η ευτυχία στα πορτουγκέζικα. Η γλώσσα που μιλάνε στο Κάπε Βέρντε, στην πατρίδα των προγόνων του Γκάρι Ροντρίγκες. Η γλώσσα στην οποία τραγουδάει ο Κίνο Καμπράλ, συμπατριώτης και αγαπημένος περφόρμερ του 31χρονου ακραίου επιθετικού. Αλεγρία. Λέξη, ιδιότητα, κατάσταση που αποτελεί την επιτομή της ζωής του, τόσο προσωπικά όσο και επαγγελματικά.
Γεννημένος και μεγαλωμένος στο Ρότερνταμ (από οικογένεια μεταναστών από το Κάπε Βέρντε), o μεγαλύτερος μεταξύ τεσσάρων αδερφών και μιας αδερφής, ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο στις ακαδημίες της τοπικής Σπάρτα, προτού κάνει τη μετάβαση στη “μεγάλη” του ολλανδικού λιμανιού, τη Φέγενορντ.
Εγγύηση κατάλληλης εκπαίδευσης. Τα ποδοσφαιρικά γράμματα, τα έμαθε σωστά, τουλάχιστον σε επίπεδο τακτικής. Ακαλούπωτος όμως. Κυρίως εξαιτίας του κορμιού του. Μικροκαμωμένος, λιπόσαρκος, το μάτι δεν τον έπιανε. Σίγουρα όχι ιδανικός για επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Πόσο μάλλον σε μια ομάδα όπως η Φέγενορντ. Ετσι, με την ενηλικίωση, το… δώρο που λαμβάνει είναι το “κόψιμο” από τους “ρότερνταμερς” ακριβώς εξαιτίας της σωματοδομής του.
Είπαμε όμως. Αλεγρία. Μεταξύ άλλων, προϋποθέτει και άρνηση παραίτησης. Το πείσμα, έτσι κι αλλιώς, του περίσσευε. Πεισματάρης, επίμονος και χαρούμενος. Πώς; Μα παίζοντας ποδόσφαιρο. Ολούθε. Οπουδήποτε. Ανεξαρτήτως αν του είχε φραχτεί ο δρόμος για τον επαγγελματισμό, το ποδόσφαιρο ήταν εκεί. Συνέχισε λοιπόν να παίζει. Σε ερασιτεχνικό επίπεδο. Και, παράλληλα, άρχισε να δουλεύει το σώμα του, εστιάζοντας στο να το “χτίσει” για να διεκδικήσει ακόμα μια ευκαιρία.
Ανταμείφθηκε. Τι κι αν άλλοι στα 22 τους είναι ήδη φτασμένοι, με χρόνια καριέρας ήδη στα πόδια τους; Αυτός, τότε ξεκίνησε τον δικό του δρόμο, υπογράφοντας το παρθενικό του συμβόλαιο στην Χάγη (καλοκαίρι του 2012). Ενδεικτικό μάλιστα των επιφυλάξεων που υπήρχαν ήταν ότι αμέσως παραχωρήθηκε δανεικός στην Ντόρντρεχτ, παίζοντας στην Eerste Divisie, τη 2η δηλαδή κατηγορία του ολλανδικού ποδοσφαίρου.
Μισή σεζόν. Τόση χρειάστηκε για να τραβήξει βλέμματα. Στη Βουλγαρία; Στην Βουλγαρία! Ένας scout από τη γειτονική χώρα τον σημειώνει στα κιτάπια του και τον προτείνει στη Λέφσκι Σόφιας, η οποία πληρώνει και 300.000 ευρώ για να τον αγοράσει από τη Χάγη, η οποία παίζει να έκανε και την επένδυση της ιστορίας της. Υπέγραψε καλοκαίρι έναν ερασιτέχνη, δεν τον κράτησε ούτε ώρα στο ρόστερ της και παρά ταύτα, λίγους μήνες μετά, πληρώθηκε για να τον παραχωρήσει. Καθόλου άσχημα.
Ο ίδιος ο Ροντρίγκες ούτε που ασχολήθηκε με τον προορισμό. Ούτε που ενδιαφέρθηκε για το επίπεδο του βουλγαρικού ποδοσφαίρου ή της νέας του ομάδας. Πριν βλεφαρίσει, ερασιτέχνης ήταν. Και όταν έγινε επαγγελματίας, η έλλειψη εμπιστοσύνης δεν χρειάζονταν ιδιαίτερη αντίληψη για να γίνει σαφής.
Οι Ολλανδοί, ναι, του έμαθαν το ποδόσφαιρο, ποτέ όμως δεν τον εμπιστεύτηκαν. Ισως και γι’ αυτό, όταν έφτασε η ώρα να διαλέξει το ποδοσφαιρικό του διαβατήριο, να διαλέξει την χώρα που θα εκπροσωπούσε διεθνώς, δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά, αρνούμενος την πατρίδα που γνώρισε, που γεννήθηκε και μεγάλωσε, μα αντίθετα επιλέγοντας αυτή τον γονιών και των παππούδων του.
Στην Αθήνα ο Γκάρι Ροντρίγκες για τον Ολυμπιακό
Ασανσέρ μόνιμα σε άνοδο
Στη Λέφσκι οργιάζει. Μετά από το αναγνωριστικό πρώτο εξάμηνο, απογειώνεται στην επόμενη σεζόν (2013-14), κάνοντας την – μέχρι και σήμερα- παραγωγικότερη χρονιά της καριέρας του με 11 γκολ. Και μάλιστα σε μισή σεζόν. Μοιραίο και το ενδιαφέρον. Τρανότερο απ’ αυτό που τον έστειλε στη Σόφια. Η Γουέστ Χαμ τού προσφέρει μια ευκαιρία, αυτή όμως έρχονταν μέσω δοκιμής. Η Έλτσε, όμως δεν έβαζε προϋποθέσεις. Και έτσι την επιλέγει, μετακομίζοντας, έναν χρόνο μετά τη συμφωνία του με την Λέφσκι, στο Αλικάντε.
Μέσα σ’ έναν χρόνο λοιπόν από τα αζήτητα της δεύτερης κατηγορίας στην Ολλανδία στη La Liga. Λέτε να ενδιαφέρθηκε πως μετακόμισε σε μια ομάδα που έδινε μάχη παραμονής; Ούτε καν. Μάχη κερδισμένη έτσι κι αλλιώς, βοήθησε στο να ενεργοποιήσει η Ελτσε το buy out που είχε συμφωνήσει με την Λέφσκι και με μόλις 600.000 ευρώ να τον υπογράψει για τέσσερα χρόνια.
Η επόμενη σεζόν (2014-15) τον πηγαίνει… μία-μία. Μία παίζει, μια πάγκος. Δεν είναι εύκολο. Για La Liga μιλάμε. Παρά ταύτα, αξιοπρεπέστατος. Κάνει 31 παιχνίδια (16 βασικός), βρίσκει 2 γκολ, επιδόσεις όμως που δεν (του) φτάνουν, με αποτέλεσμα τον Αύγουστο του ’15 να λύσει κοινή συναινέσει το συμβόλαιο του. Και τότε, ένας παλιός (και μόνιμός εφεξής) γνώριμός του, ο Φρανκ Άρνεσεν, ο οποίος έχει αναλάβει τεχνικός διευθυντής στον ΠΑΟΚ, αξιοποιεί την ευκαιρία, φέρνοντας τον στην Θεσσαλονίκη.
Ο ΠΑΟΚ και η Γαλατασαράι
Στον ΠΑΟΚ “κουμπώνει” από την πρώτη μέρα. Η ένταση, ο ρυθμός, ο θόρυβος της εξέδρας του ταιριάζουν με το… καλημέρα. Βοηθάει και ο ίδιος. Στο ντεμπούτο του, σε ένα παιχνίδι με την Μπρόντμπι στα play off του Europa League, σκοράρει. Το πρώτο του γκολ στο πρωτάθλημα το πετυχαίνει πάλι στην Τούμπα, λίγο αργότερα (23/9) σε ντέρμπι με την ΑΕΚ. Λεπτομέρεια; Παίζοντας full back, καλύπτοντας όλη την αριστερή πλευρά στο 3-5-2 που εφάρμοζε ο τότε προπονητής του “δικέφαλου”, Ίγκορ Τούντορ.
Ακαλούπωτος όμως. Παρα ήταν καλός επιθετικά, αποτελεσματικότατος στο 1vs1, εκρηκτικός στο πρώτο βήμα, αλλά και στη διάρκεια της επιτάχυνσης, ικανότατος στο να αξιοποιεί και να εκμεταλλεύεται και τα δύο του πόδια (παρότι το… καλύτερό του το δεξί είναι), μοιραία δεν γίνονταν να… χαραμιστεί στο “χαμαλίκι” της κάλυψης όλου του μήκους του γηπέδου. Και έτσι, γρήγορα, καθιερώνεται σε αυτό που ανταποκρίνονταν αποτελεσματικότερα: στο μισό, σε ρόλο αριστερού εξτρέμ.
Ξεχωρίζει τόσο, που συχνά κατηγορείται για ατομικισμό. Πιθανώς όχι αδίκως, αλλά σίγουρα -βάσει στατιστικών- δικαιολογημένα. Δεν είναι ο πλέον εύστοχος στη θητεία του στον ΠΑΟΚ (ολοκλήρωνε περίπου το 1/10 των τελικών του), είναι όμως αυτός που δημιουργεί με τις προσπάθειες του τις περισσότερες ευκαιρίες για γκολ από κάθε άλλον στο ελληνικό πρωτάθλημα. Και ολοένα και περισσότερο γίνεται σαφές ότι το εδώ παλκοσένικο μάλλον είναι μικρό για να τον χωρέσει.
Οι πρώτες κρούσεις και προτάσεις έρχονται από τον Ιανουάριο κιόλας του ’16. Το 1.7 εκατ. ευρώ που προσφέρει η Αλ Αχλί κρίνεται λίγο. Τον επόμενο Ιανουάριο όμως η Γαλατασαράι προσφέρει πολλά περισσότερα και έτσι το ασανσέρ της καριέρας του Αφρικανού επιθετικού συνεχίζει ν’ ανεβαίνει. Και παράλληλα και οι τιμές που συνοδεύουν κάθε όροφο.
Η Γαλατασαράι προσφέρει στον ΠΑΟΚ 3.7 εκατ. ευρώ και 20% σε μελλοντική μεταπώληση ενώ ο ίδιος ο Ροντρίγκες υπογράφει συμβόλαιο 4,5 χρόνων, με συνολικές απολαβές που ξεπερνούν τα 7 εκατ. ευρώ. Πριν 4.5 χρόνια ο Ροντρίγκες δεν δήλωνε καν ποδοσφαιριστής.
Το… ασανσέρ όμως δεν σταματάει. Πάρα το μουδιασμένο ξεκίνημα στο δεύτερο μισό εκείνης της σεζόν, στη συνέχεια πατάει το γκάζι, οδηγώντας τα “λιοντάρια” με 9 γκολ και 11 ασίστ στο πρωτάθλημα (2018). Και ως συνήθως, πάλι Ιανουάριο (2019), αποχαιρετά. Η Αλ Ιτιχάντ προσφέρει 9 εκατ. ευρώ στη Γαλατασαράι, ποσό που ωχριά μπροστά στο… χαλί ευρώ που δίνει στον Ροντρίγκες, ο οποίος υπογράφει (πάλι) για 4,5 χρόνια έναντι συνολικών απολαβών 21 εκατ. ευρώ!
Δεν προσαρμόστηκε σε τίποτα στην Αραβία
Λόγοι ικανοί να τον κάνουν να αφήσει την Κωνσταντινούπολη, την οποία λάτρεψε και ο ίδιος και η οικογένεια του. Πήγε εκεί πατέρας της Ιλιάνα, έφυγε έχοντας και τρίτη γυναίκα στο σπίτι του -η δεύτερη είναι η σύζυγός του Ντενίς- την μικρότερη κόρη του, Ιλάι. Οσο όμως και αν η απόφαση ήταν αποκλειστικά εστιασμένη στην οικονομική εξασφάλιση της φαμίλιας του, η ζωή στη Σαουδική Αραβία για έναν τύπο έξω καρδιά, για έναν τύπο με μανία να βιντεοσκοπεί, να καταγράφει τα πάντα, δεν είναι ακριβώς ταιριαστή με αυτό που προτιμά, ξέρει και γουστάρει.
Όπου κοπελομάθεις, δεν γεροντοξεχνάς. Και έτσι, ανεξαρτήτως του πλουσιοπάροχου συμβολαίου του, αδυνατεί να προσαρμοστεί στην καθημερινότητα της Τζέντα. Δεν την… παλεύει με τίποτα. Οικογενειακώς. Η σύγκριση με την ζωή της Πόλης, γέρνει καταλυτικά την πλάστιγγα, οπότε καθόλου τυχαίο πως από το καλοκαίρι κιόλας της ίδιας χρονιάς, ψάχνεται να φύγει.
Εμπόδιο όμως πλέον το τεράστιο συμβόλαιό του. Ακόμη και για τη Γαλατασαράι. Αγαπημένο παιδί του Φατίχ Τερίμ, ο “αυτοκράτορας” όμως λεφτά ο ίδιος δεν (μπορεί να) βάζει. Ευτυχώς για τον Ροντρίγκες, δεν είναι όμως μόνο η “τσιμ-μπομ”. Εμφανίζεται η Φενερμπαχτσέ, προσφέρει διετή δανεισμό στην Αλ Ιτιχάντ, καλύπτοντας λίγο πάνω από το 50% του ετήσιου συμβολαίου του Αφρικανού και έτσι τον φέρνει ξανά στον Βόσπορο, αλλά αυτή τη φορά στο “Σαράτσογλου”.
Η τραγική όμως χρονιά των “καναρινιών” (τερμάτισαν στη 7η θέση το 2020, μένοντας εκτός Ευρώπης), τον παρασύρει. Δεν ξετρελαίνει, δεν μπορεί να κάνει τη διαφορά και έτσι το στάτους του αλλάζει. Η Φενέρ επιδιώκει να λύσει τον δανεισμό, ο Ροντρίγκες δεν θέλει να επιστρέψει στην Αλ Ιτιχάντ, η Αλ Ιτιχάντ δεν τον θέλει… ξενερωμένο, ψάχνοντας άλλον να φορτωθεί το συμβόλαιο του (ή έστω μέρος του) και στη μέση εκατομμύρια. Πολλά εκατομμύρια.
Δύσκολη εξίσωση που προσπαθεί να αξιοποιήσει μπαίνοντας ως έξτρα παράγοντας ο Ολυμπιακός. Για δύο μήνες παρακολουθούσαν από κοντά τις εξελίξεις οι “ερυθρόλευκοι”, επιδιώκοντας να εκμεταλλευτούν το παραμικρό. Δεν έγινε, αφού άκρη τελικά βρέθηκε για τη Φενέρ, η οποία γλίτωσε το υπόλοιπο του δανεισμού του, όχι όμως και για τον Ροντρίγκες, ο οποίος έστω και με χίλια ζόρια επέστρεψε στην Αλ Ιτιχάντ.
Μόνο και μόνο οι επιδόσεις του (14 μόλις συμμετοχές, 4 γκολ, μόλις 1 ολόκληρο ενενηντάλεπτο στην περυσινή σεζόν) ενδεικτικό του πόσο ήθελε να είναι εκεί και -κυρίως- του πόσο επιδίωκε να φύγει από εκεί. Το πέτυχε στο… ακριβώς της λήξης της μεταγραφικής περιόδου, εξασφαλίζοντας μια μεγάλη αποζημίωση (όχι όμως όση προβλέπονταν αν εξαντλούσε το συμβόλαιο του), μα κυρίως την ελευθερία και την άνεση να επιλέξει τον επόμενο σταθμό της καριέρας του.
Δεν τον βρήκε στην αγαπημένη του Πόλη (η Μπασακσεχίρ που ενδιαφέρθηκε δεν τον κάλυψε ούτε οικονομικά ούτε και αγωνιστικά), από την στιγμή όμως που παρουσιάστηκε, απτή πλέον, η προοπτική του Ολυμπιακού και της Αθήνας, δεν την προσπέρασε.
Ξέρετε κανένα καλύτερο μέρος να νιώσει -επαγγελματικά- ξανά αλέγρα;