«Κουμπάρε, θα είσαι για πάντα στην καρδιά μου», ανέφερε συγκινημένος στον λόγο του ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς.
Αναλυτικά η συγκινητική ομιλία του «θρυλικού» προπονητή, στη σημερινή συνάντηση προς τιμήν του Ντούσαν Ίβκοβιτς στο Κοινοβούλιο του Βελιγραδίου:
«Αγαπητοί μου φίλοι, εκ μέρους της οικογένειάς μου θα ήθελα να σας ευχαριστήσω που ήρθατε για να αποτίσετε φόρο τιμής με βαθύτατο σεβασμό στον αγαπητό μου κουμπάρο, Ντούσαν “Ντούντα” Ίβκοβιτς. Ευχαριστώ τον μεγάλο αριθμό ανθρώπων που με κάλεσαν και ήλθαν για να εκφράσουν τα συλλυπητήριά τους· ο άνθρωπος που ήταν τα πάντα για εμένα, έφυγε. Προπονητής, μέντορας, δάσκαλος, κουμπάρος, φίλος. Δε θα ήθελα να μιλήσω για τον “Ντούντα” με την ιδιότητά του ως προπονητή, αυτό είναι κάτι που πρόκειται να το κάνει σήμερα ο κάθε άνθρωπος με τον οποίο συνεργάστηκαν».
«Η κληρονομιά του είναι τεράστια, μόρφωσε και καλλιέργησε έναν τεράστιο αριθμό παικτών· ήμουν ανάμεσά τους. Γνωριστήκαμε στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και η πρώτη μας συνεργασία ήταν όταν με κάλεσε να παίξω στην εθνική ομάδα το 1988. Το γεγονός ότι ήμουν παίκτης του “Ντούντα”, αποτελούσε κάτι απερίγραπτα σημαντικό για εμένα. Μου έδειξε μεγάλη εμπιστοσύνη, διότι ήμουν ο μεγαλύτερος από εκείνη τη γενιά αρκετών ταλαντούχων παικτών· το χιούμορ του ήταν καταπληκτικό, ήξερε πώς να διαχειριστεί τη σχέση προπονητή–παίκτη. Ήταν ένα μεγάλο σχολείο που εγώ, ως προπονητής, δεν το έχω ξεχάσει εδώ και τριάντα χρόνια».
Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς διηγήθηκε μία ιστορία, προϊόν της αγάπης του Ίβκοβιτς για το άθλημα.
«Το 1992, ήμουν προπονητής της Παρτιζάν· όπως είμαι και τώρα, με μεγάλη χαρά. Αποκλείσαμε την Κίντερ Μπολόνια στο τρίτο παιχνίδι και προκριθήκαμε στο Φάιναλ Φορ. Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο, ήταν πολύ αργά και το μπαρ ήταν κλειστό. Ο αείμνηστος πρόεδρος της Παρτίζαν, Ραντόιτσα Νίκτσεβιτς, ο αείμνηστος Μιλένκο Σάβοβιτς, ο “Ντούντα”, ο “Κίτσα” (σ.Τ.σ. αναφορά στον Ντράγκαν Κιτσάνοβιτς) και εγώ ήμασταν εκεί. Αποφασίσαμε να πάμε σε ένα δωμάτιο με ένα μίνι μπαρ για να πιούμε καφέ· κάποια στιγμή, ο “Ντούντα” σηκώνεται και αρχίζει να μου εξηγεί την περιστροφή της άμυνας, πάνω στον τοίχο. Σηκώνομαι και οι δύο μας αρχίζουμε να συζητάμε· το κάναμε κάθε φορά που βρίσκαμε την ευκαιρία».
«Την ίδια χρονιά, ο “Ντούντα” με κάλεσε να γίνω μέλος της εθνικής ομάδας ως βοηθός του. Δεν είχαμε την ευκαιρία να πάμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες· δε θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που μας είπαν ότι είμαστε εκτός, αυτή τη θλίψη και το κλάμα των παικτών. Τότε, ο “Ντούντα” αντέδρασε και είπε: “Δεν πειράζει, θα επιστρέψουμε καλύτεροι και πιο δυνατοί”».
Το μυστικό των δύο και ο… Πασχάλης Τερζής!
«Θυμάμαι τη χρονιά που ο “Ντούντα” με πήγε για πρώτη φορά στα μπουζούκια. Ήταν μεγάλος φίλος του ελληνικού τραγουδιού. Ένα βράδυ, ο διάσημος τραγουδιστής από τη Θεσσαλονίκη, Πασχάλης Τερζής, τον πλησίασε, του άπλωσε το χέρι και είπε: “Ίβκοβιτς”. Το θυμόμουν χαρακτηριστικά αυτό και όποτε βγαίναμε τα βράδια μαζί, γύριζα προς το μέρος του και του έλεγα το ίδιο πράγμα! Μόνο εκείνος και εγώ ξέραμε περί τίνος πρόκειται. Είχαμε πάντα αυτό το μικρό μυστικό».
«Τώρα, παίζαμε ένα τουρνουά στην Αθήνα. Δεν υπήρχε άνθρωπος που δεν ήρθε για να εκφράσει τα συλλυπητήριά του. Έχει εργαστεί σε πέντε μεγάλους συλλόγους στην Ελλάδα: στον Άρη, τον ΠΑΟΚ, τον Πανιώνιο, τον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ· ένας συνδυασμός γεγονότων το 2012, τον οδήγησε να επιστρέψει στον Ολυμπιακό. Μας αναγνώρισαν, κάνοντάς μας επίτιμους δημότες Αθήνας & Πειραιά. Ξέρω πόσο αγαπούσε την Αθήνα, εκείνη η πόλη έμεινε στο μυαλό του και εξαιτίας μίας πολύ σημαντικής στιγμής για εμένα, όταν το 1999 βάφτισε τον γιο μου, όπως ακριβώς και η Νένα (σ.Τ.σ αναφορά στη σύζυγο του Ντούσαν Ίβκοβιτς) βάφτισε την κόρη μου στο Βελιγράδι».
Ολοκληρώνοντας, ο κ. Ομπράντοβιτς είπε: «Δυστυχώς, νωρίς το πρωί της Πέμπτης (16/09), η Νένα με ξύπνησε με την είδηση ότι ο φίλος μου έφυγε· ήμουν σοκαρισμένος, ξαφνιασμένος και λυπημένος γνωρίζοντας παράλληλα ότι έπρεπε να πάω στην προπόνηση εκείνο το πρωί. Είχα στο μυαλό όσα μού είχε πει ο “Ντούντα ”, για να μην καταλάβει κανείς τι συμβαίνει. Πριν από την προπόνηση σταμάτησα από τον φίλο μας, Μίρκο, ο οποίος με ρώτησε τι είχε συμβεί, ακριβώς τη στιγμή που με είδε· του είπα για τον “Ντούντα”, καθώς δεν μπορούσα να το κρατήσω κρυφό. Έκανα την προπόνηση και μετά το είπα στην κόρη μου, όταν τη συνάντησα. Δε μπορούσα να σταματήσω το κλάμα της. Στη συνέχεια, στον γιο μου. Είναι 21 ετών και δεν τον έχω δει ποτέ πιο θλιμμένο. Τα παιδιά μου λάτρευαν τον νονό τους».
Τέλος, γύρισε στη φωτογραφία του Ντούσαν Ίβκοβιτς και του είπε: «Κουμπάρε, θα είσαι για πάντα στην καρδιά μου, σεβασμός».