Πριν από 20 χρόνια ο Μάικλ Όουεν κατέκτησε την «Χρυσή Μπάλα», επικρατώντας στην ψηφοφορία με 176 βαθμούς, μπροστά από τον Ραούλ (140) και τον Όλιβερ Καν (114).
Κέρδισε αυτό το βραβείο όταν ήταν μόλις 21 ετών, ενώ εκείνη τη σεζόν πέτυχε το «τρεμπλ» με τη Λίβερπουλ, πανηγυρίζοντας μαζί της το Κύπελλο UEFA, το Κύπελλο Αγγλίας και το League Cup Αγγλίας, όντας ο τελευταίος Άγγλος που το πέτυχε.
Με αφορμή αυτή την επέτειο ο Όουεν παραχώρησε συνέντευξη στην βρετανική εφημερίδα «Daily Mail». Σε αυτή έκανε την ανασκόπηση της καριέρας του στη Λίβερπουλ, στη Ρεάλ Μαδρίτης και στην Εθνική ομάδα, μίλησε για τους τραυματισμούς, τις απογοητεύσεις και τα ανέκδοτά του.
Ο Όουεν κέρδισε αυτή τη Χρυσή Μπάλα σε ηλικία μόλις 21 ετών και πίστευε ότι δεν θα ήταν ο μόνος που θα έκανε κάτι τέτοιο: «Στα 21; Σίγουρα πίστευα ότι θα μπορούσα να κερδίσω άλλο ένα τέτοιο βραβείο. Ακόμη δεν έχω καταλάβει ότι οι τραυματισμοί θα με εκτόξευαν τόσο πολύ», παραδέχθηκε ο πρώην στράικερ της Αγγλίας.
Κλείνοντας τα 40 του χρόνια ο Όουεν υποστηρίζει: «Είχα το «Owen» στην πλάτη μου, αλλά δεν ήταν ο «Michael Owen». Είχα τη νοοτροπία ότι ήμουν ένας από τους καλύτερους παίκτες του κόσμου, αλλά το σώμα μου με απογοήτευε. Ήταν βασανιστήριο. Αλλά ξέρω, μέσα μου, πόσο καλό θα μπορούσε να ήταν ακόμα.»
Αν και κέρδισε το βραβείο σε αυτή την ηλικία, ο Όουεν εκτιμά ότι το καλύτερο ποδόσφαιρό του ήταν μερικά χρόνια νωρίτερα: «Από 10 έως 17, νομίζω ότι δεν υπήρχε κανείς στον κόσμο τόσο καλός. Στα 18 μου, έβαζα γκολ σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο… στα 21, η Χρυσή Μπάλα. Αλλά ειλικρινά, ήμουν καλύτερος στα 19. Τότε ήταν που έπαθα έναν σοκαριστικό τραυματισμό», είπε ο Όουεν.
Το 1999 τραυματίστηκε στο δεξί γόνατο. Ήταν στο «Έλαντ Ρόουντ» όταν κόπηκε ο οπίσθιος μηριαίος παίζοντας για τη Λίβερπουλ. «Μακάρι να ήταν ένα κάταγμα στο πόδι. Ο χειρότερος τραυματισμός για μένα ήταν ένα κομμένο οπίσθιο μηριαίο, γιατί τη στιγμή που δεν γινόταν επέμβαση, απλώς επιτρεπόταν στους παίκτες να επιστρέψουν.
Ήταν ένα αδύναμο σημείο στην καριέρα μου. Συχνά αναρωτιέμαι αν ήταν απλώς ένας περίεργος τραυματισμός. Μέχρι τότε ήμουν σταθερός σαν βράχος, δεν έχασα ποτέ παιχνίδι. Ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον λέει πάντα ότι αν είχε υπογράψει στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ως παιδί, δεν θα είχε συμβεί, θα με προστάτευε » παραδέχεται ο άλλοτε άσος των «κόκκινων».
Ο Όουεν αφηγείται πώς ανακάλυψε ότι είχε ανακηρυχθεί ως ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο: «Ήμουν στα αποδυτήρια του «Ολίμπικο» για να παίξω με τη Ρόμα όταν ο Φιλ Τόμπσον μου έκανε νόημα να βγω έξω. Ο Ζεράρ Ουγιέ (σ.σ. τότε προπονητής της Λίβερπουλ) ήταν άρρωστος αλλά ήταν στο τηλέφωνο. Είπε: «Αυτό είναι ένα απόλυτο μυστικό, αλλά ήθελα να σου δώσω μια επιπλέον ώθηση: έχεις κερδίσει τη Χρυσή Μπάλα», υποστήριξε και πρόσθεσε:
«Ήμουν ενθουσιασμένος, αλλά θα είμαι ειλικρινής, δεν ήξερα πραγματικά τι ήταν. Δεν ήταν τόσο σημαντικό στην Αγγλία. Ακόμα και όταν μου έδωσαν το τρόπαιο στο Άνφιλντ, σκέφτηκα: Βγάλτε το από το γήπεδο, ετοιμαζόμαστε να ξεκινήσουμε!»
Όταν «προσγειώθηκε» Μαδρίτη το 2004 για να υπογράψει στην Ρεάλ κατάλαβε τι σήμαινε η «Χρυσή Μπάλα»: «Μόνο όταν ήρθα στη Ρεάλ Μαδρίτης το κατάλαβα.»Υπογράψαμε έναν παίκτη με τη «Χρυσή Μπάλα! ¨Τώρα, το βλέπω με μεγάλη περηφάνια.»
Συνειδητοποίησε το μεγαλείο του πού έπαιζε όταν οι «μερένγκες» κέρδισαν ένα clasico με 4-2 στο οποίο ο Άγγλος είχε σκοράρει: «Ποτέ δεν με πτόησε παίζοντας με παίκτες όπως ο Ζιντάν. Αλλά αυτή τη φορά, το συνειδητοποίησα. Ήμουν με την οικογένειά μου όταν στη μεγάλη οθόνη εμφανίστηκαν τα ονόματα των σκόρερ: Ετό, Ροναλντίνιο, Ζιντάν, Ρονάλντο, Ραούλ, Όουεν. Ο μπαμπάς μου και εγώ τον κοιτάξαμε… Εκείνη τη στιγμή, ένιωθα τόσο καλά.»
Ο Όουεν έφυγε από τη Λίβερπουλ για τη Μαδρίτη σε ηλικία 24 ετών. Είχε πετύχει 158 γκολ σε 297 αγώνες. «Αν είχα μείνει, θα την είχα οδηγήσει στο 27ο. Ο Φερνάντο Τόρες ήταν πολύ καλύτερος από εμένα τότε. Τουλάχιστον η Λίβερπουλ είδε το καλύτερο από εμένα, αντί να με αποδοκιμάσουν και να με πάνε αλλού. Αυτό θα ήταν λυπηρό.»
Για το EURO 2020 που λίγο έλλειψε να κατακτήσει η Εθνική Αγγλίας το περασμένο καλοκαίρι είπε: «Είμαι σίγουρα οπαδός της Αγγλίας. Και ήθελα να κερδίσουμε, ναι. Αλλά υπάρχει κάτι διαφορετικό όταν είσαι πρώην παίκτης. Δεν είναι ζήλια, είμαι πολύ περήφανος για αυτήν την ομάδα. Φαίνεται ότι οι παίκτες αγαπούν πραγματικά ο ένας τον άλλον.»
Αν και παραδέχεται ότι θα τον ενοχλούσε: «Αλλά αν είχαν κερδίσει, ξέρω ότι ένα από τα συναισθήματά μου θα ήταν: κανένας από αυτούς τους παίκτες δεν θα είχε ξεκινήσει στην ομάδα μας. Είναι ο Χάρι Κέιν καλύτερος από τον Ρούνεϊ; Θα έλεγα όχι. Ο Άσλεϊ Κόουλ ήταν ο καλύτερος αριστερός μπακ, οι σημερινοί χαφ δεν πλησιάζουν καθόλου τους Τζέραρντ, Λάμπαρντ και Σκόουλς. Λοιπόν, ναι, θα με είχε κυριεύσει η κατάθλιψη και μόνο να σκεφτώ, πώς στο διάολο δεν κερδίσαμε τίποτα;»
Εξηγώντας τους λόγους που η τότε Εθνική ομάδα δεν είχε κερδίσει τίποτα: «Μπορώ να σας δώσω δύο λόγους. Πρώτον, το ομαδικό μας πνεύμα δεν ήταν καθόλου όπως είναι τώρα. Μας άρεσε ο ένας τον άλλον, αλλά επίσης μισούσαμε ο ένας τον άλλον κάθε δύο εβδομάδες. Δεν μπορούσαμε να ξεπεράσουμε αυτή την αντιπαλότητα.