Η επιλογή του κ. Μητσοτάκη, να προτείνει για την θέση του ΠτΔ τον κ. Τασούλα είναι μια επιλογή εσωκομματικών διευθετήσεων, αλλά και μια απόπειρα να καλύψει τα (ακρο)δεξιά νώτα της ΝΔ σε μια περίοδο, που η ακροδεξιά κερδίζει έδαφος σε ολόκληρο τον πλανήτη και θέτει καθημερινά την πολιτική ατζέντα.

Η επιλογή αυτή ξάφνιασε και δικαίως, καθώς μέχρι τώρα η ΝΔ εμφανιζόταν να διεκδικεί όλο και περισσότερο το χώρο του υποτιθέμενου «κέντρου». Είναι μια επιλογή που έχει κέρδη και ζημιές, αλλά αυτό το έχει λίγο-πολύ υπολογίσει το Μέγαρο Μαξίμου ποντάροντας όχι στην ΝΔ αλλά …στον αριστερό και προοδευτικό χώρο.

Γιατί είναι προφανές, ότι η ΝΔ ορθά εκτίμησε, ότι τα κόμματα του προοδευτικού χώρου δεν έχουν την πολιτική ωριμότητα, να ανοίξουν διάλογο μεταξύ τους και να συνεννοηθούν, κάτι που φάνηκε άλλωστε και στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό.

Αρκετοί εδώ και ένα χρόνο είχαμε μιλήσει για την έναρξη ενός διαλόγου των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων σε προγραμματική βάση, με προοπτική εναλλακτικής διακυβέρνησης. Για να συμβεί αυτό είχαμε επισημάνει, ότι χρειάζεται ένα «όχημα», ένας χώρος διαλόγου, που θα διαμορφώσει κυβερνητική πρόταση προοδευτικής διακυβέρνησης.

Ο χώρος διαλόγου θα ήταν χρήσιμος, όχι μόνο για την προγραμματική πρόταση, ως πεδίο συνεννόησης, διεκδικήσεων και επαναπροσδιορισμού του ευρύτερου αριστερού χώρου, αλλά θα «γεννούσε» και συμβολισμούς(για παράδειγμα θα ήταν πιο εύκολη η συνεργασία για την υπόδειξη ενός κοινού προοδευτικού υποψηφίου για ΠτΔ).

Το πιο σημαντικό όμως είναι, ότι σε ένα τέτοιο «σενάριο» θα υπήρχε μια διαρκής πολιτική ώσμωση, που θα μπορούσε να άρει την καχυποψία και την μικροκομματική σκοπιμότητα, που φαίνεται να ηγεμονεύει και να «ακυρώνει» το χώρο και θα καλλιεργούσε την ελπίδα ότι το δημοκρατικό μέτωπο μπορεί να πάρει σάρκα και οστά. Παράλληλα, θα ανάγκαζε το κόμματα να ξανα-εφεύρουν τον εαυτό τους, τοποθετούμενα στον άξονα πρόοδος – συντήρηση και αριστερά -δεξιά.

Δύσκολα πράγματα…

Η βασική αιτία που δεν συμβαίνουν όλα αυτά παραμένει η άρνηση της πραγματικότητας. Ορισμένοι εξακολουθούν να ονειρεύονται κυβερνητικούς θώκους πηγαίνοντας κόντρα στην κοινή λογική, όταν είναι ηλίου φαεινότερο, ότι κανείς μόνος του δεν μπορεί. Ενώ η ΝΔ αυτοπεριορίζεται στα δεξιά του πολιτικού φάσματος αφήνοντας χώρο για συνεννοήσεις, τα κόμματα του ευρύτερου αριστερού χώρου κοιτούν «να βγάλουν ο ένας το μάτι του άλλου». Δυστυχώς, κυριαρχούν τα πρόσωπα και οι ρόλοι και όχι το συμφέρον της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας.

Υπάρχει όμως ακόμα και τώρα χρόνος. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να εμφανιστεί μια εικόνα του υποψηφίου της ΝΔ να συγκεντρώνει 160+ ψήφους και ο δεύτερος υποψήφιος να είναι κοντά στους 35-40. Όχι γιατί μία τέτοια εξέλιξη θα σημάνει το τέλος του κόσμου, αλλά γιατί θα χαθεί ακόμα μια ευκαιρία να ξεκινήσει στα κόμματα μια συζήτηση, που γίνεται πια σε όλη την κοινωνία.

Όλοι μπορούν να βρουν χίλιους τρόπους για να μην κοιτάξουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη. Στο τέλος της ημέρας όμως, αυτός που θα καμαρώνει στον καθρέφτη θα είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης που δέχεται ανέλπιστα δώρα από τον προοδευτικό χώρο.

«Εμείς τι δουλειά έχουμε με το δεξιό ΠΑΣΟΚ, που χρεοκόπησε μαζί με την ΝΔ τη χώρα;» λένε μερικοί τσουβαλιάζοντας τους πάντες και τα πάντα.

«Με τον ΣΥΡΙΖΑ που έκανε κωλοτούμπα δεν έχουμε καμιά δουλειά» λένε άλλοι θέλοντας να ξαναγράψουν την ιστορία και να αποποιηθούν των ευθυνών τους.

«Αφού δεν ψηφίζετε τη δική μας πρόταση που την είπαμε πρώτοι, δεν κουβεντιάζουμε» λένε οι επόμενοι.

Το ζήτημα δεν μας αφορά, εμείς έχουμε το δικό μας «μέτωπο»» λένε οι μεθεπόμενοι, που φαντάζονται μέτωπο μόνο με τον εαυτό τους.

Και όλοι μαζί, βλέπουν τις δεξιές πολιτικές να ηγεμονεύουν και την Δεξιά να παρακολουθεί χαμογελώντας αλαζονικά.

Οι πολίτες δεν θέλουν να ζουν στη σκιά του παρελθόντος και ζητούν προοδευτική λύση. Όσοι την αρνούνται ας μην κατηγορήσουν την κοινωνία που θα ξεθυμάνει σε απροσδιόριστες κατευθύνσεις επειδή κάποιοι αρνήθηκαν να συγκροτήσουν την εναλλακτική, γυρνώντας γύρω από τον εαυτό τους.

Οι ευκαιρίες δεν αφορούν την κοινωνία. Αυτή θα βρει το δρόμο της.

Τα προοδευτικά κόμματα είναι εκείνα που δοκιμάζονται απέναντι στην ιστορική τους ευθύνη.

(Ο Διονύσης Τεμπονέρας είναι Δικηγόρος – Εργατολόγος)