«Ακόμα και εκείνη τη στιγμή, καθώς άκουγα αυτά τα λόγια να βγαίνουν από το στόμα του γιατρού, ένιωθα ακόμα τα μωρά πολύ ζωντανά μέσα μου και έτσι για μένα, δεν μπορούσα να κατανοήσω πώς τα μωρά που ένιωθα πολύ ζωντανά μέσα μου δεν μπορούσαν να επιβιώσουν», θυμάται η Ρατζέντραμ.

Παρόλα αυτά, ήξερε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να μπορέσει να κυοφορήσει μέχρι τέλους. Είχε αρχίσει να αιμορραγεί και ο γιατρός είπε ότι θα γεννούσε σύντομα. Στους μελλοντικούς γονείς είπαν ότι θα μπορούσαν να κρατήσουν τα μωρά τους, αλλά ότι δεν θα τους γινόταν ανάνηψη, καθώς ήταν πολύ πρόωρα.

Η Ρατζέντραμ, 35 ετών, και ο Νανταράτζα, 37 ετών, είχαν παντρευτεί και εγκατασταθεί στο Άγιαξ του Οντάριο, περίπου 35 μίλια ανατολικά του Τορόντο, για να κάνουν οικογένεια. Είχαν συλλάβει μία φορά στο παρελθόν, αλλά η εγκυμοσύνη ήταν εξωμήτρια και έληξε μετά από λίγους μήνες.

Όσο συνταρακτικά και αν ήταν τα νέα του γιατρού, είπε ο Νανταρατζάχ, αρνήθηκαν και οι δύο να πιστέψουν ότι τα μωρά τους δεν θα τα κατάφερναν. Και έτσι έψαξαν στο Διαδίκτυο, βρίσκοντας πληροφορίες που τους ανησύχησαν αλλά και τους ενθάρρυναν. Τα μωρά βρίσκονταν σε κύηση μόλις 21 εβδομάδων και πέντε ημερών- για να έχουν ελπίδες, θα έπρεπε να παραμείνουν στη μήτρα μιάμιση ημέρα περισσότερο και η Ρατζέντραμ θα έπρεπε να μεταβεί σε ένα εξειδικευμένο νοσοκομείο που θα μπορούσε να θεραπεύσει τα «μικροπρόωρα».

Όσο νωρίτερα γεννιέται ένα μωρό, τόσο μεγαλύτερος είναι ο κίνδυνος θανάτου ή σοβαρής αναπηρίας, λένε τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων του Καναδά. Τα μωρά που γεννιούνται πρόωρα, πριν από τις 37 εβδομάδες κύησης, μπορεί να έχουν αναπνευστικά προβλήματα, πεπτικά προβλήματα και εγκεφαλικές αιμορραγίες. Οι προκλήσεις και οι καθυστερήσεις στην ανάπτυξη μπορεί επίσης να διαρκέσουν μια ζωή.

Τα προβλήματα μπορεί να είναι ιδιαίτερα σοβαρά για τα μικροπρόωρα, εκείνα που γεννιούνται πριν από την 26η εβδομάδα κύησης και ζυγίζουν λιγότερο από 738 γραμμάρια.

Έρευνες έχουν διαπιστώσει ότι τα βρέφη που γεννιούνται στις 22 εβδομάδες και λαμβάνουν ενεργή ιατρική θεραπεία έχουν ποσοστά επιβίωσης από 25% έως 50%, σύμφωνα με μελέτη του 2019.

Οι Ρατζέντραμ και ο Νανταρατζάχ ζήτησαν τη μεταφορά τους στο νοσοκομείο Mount Sinai στο Τορόντο, ένα από τα περιορισμένα ιατρικά κέντρα στη Βόρεια Αμερική που παρέχουν αναζωογόνηση και ενεργό φροντίδα στις 22 εβδομάδες κύησης.

Στη συνέχεια, λένε, «προσευχήθηκαν πολύ», με τη Ρατζέντραμ για να είναι πεπεισμένη να κρατήσει τα μωρά μέσα της λίγες ώρες ακόμη.

Μόλις μία ώρα μετά τα μεσάνυχτα της 4ης Μαρτίου 2022, στις 22 εβδομάδες κύησης, γεννήθηκε η Αντία Λέλιν Νανταρατζάχ με βάρος κάτω από 340 γραμμάρια. Ο αδελφός της, ο Αντριαλ Λούκα Νανταράτζα, ήρθε 23 λεπτά αργότερα, ζυγίζοντας όχι ακριβώς 425 γραμμάρια.

Σύμφωνα με τα Παγκόσμια Ρεκόρ Γκίνες, το ζευγάρι είναι τόσο τα πιο πρόωρα όσο και τα πιο ελαφρά δίδυμα που έχουν γεννηθεί ποτέ. Οι προηγούμενοι κάτοχοι του ρεκόρ πρόωρων διδύμων ήταν τα δίδυμα Εβολντ, που γεννήθηκαν στην Αϊόβα σε ηλικία κύησης 22 εβδομάδων και 1 ημέρας.

Είναι ένα ρεκόρ που οι γονείς αυτοί λένε ότι θέλουν να καταρριφθεί το συντομότερο δυνατό, ώστε να δοθεί η ευκαιρία σε περισσότερα μωρά να επιβιώσουν.

«Ήταν τέλεια από κάθε άποψη για εμάς», δήλωσε η Ρατζέντραμ. «Γεννήθηκαν μικρότερα από την παλάμη των χεριών μας. Οι άνθρωποι εξακολουθούν να μην μας πιστεύουν όταν τους το λέμε».

«Είναι οπωσδήποτε ένα θαύμα»

Τα μωρά γεννήθηκαν ακριβώς την κατάλληλη στιγμή για να μπορούν να λάβουν προληπτική φροντίδα, αναζωογόνηση, διατροφή και υποστήριξη ζωτικών οργάνων, σύμφωνα με το νοσοκομείο Mount Sinai. Ακόμη και μια ώρα νωρίτερα, η ομάδα φροντίδας μπορεί να μην ήταν σε θέση να παρέμβει ιατρικά.

«Απλώς δεν καταλάβαμε πραγματικά γιατί αυτό το αυστηρό κόψιμο στις 22 εβδομάδες, αλλά ξέρουμε ότι το νοσοκομείο είχε τους λόγους του. Βρίσκονταν σε αχαρτογράφητη περιοχή και ξέρω ότι έπρεπε ενδεχομένως να δημιουργήσουν κάποιες παραμέτρους γύρω από το τι μπορούσαν να κάνουν», δήλωσε η Ρατζέντραμ.

«Είναι οπωσδήποτε θαύματα», δήλωσε ο Νανταρατζάχ, καθώς περιέγραψε ότι είδε για πρώτη φορά τα δίδυμα στη μονάδα εντατικής θεραπείας νεογνών και προσπάθησε να συμβιβαστεί με το τι θα περνούσαν στη μάχη τους για να επιβιώσουν.

«Είχα δύσκολα συναισθήματα, αντικρουόμενα συναισθήματα, βλέποντας από τη μία πλευρά πόσο μικροσκοπικά ήταν, νιώθοντας από την άλλη τη χαρά να βλέπω δύο μωρά. Σκεφτόμουν, «πόσο πολύ πονάνε;» Ήταν τόσο παράξενα. Ήταν τόσο μικροσκοπικά», είπε.

Αυτοί οι κίνδυνοι και οι αναποδιές είναι συνηθισμένοι στη ζωή των μικροπρόωρων.

Ο Δρ Πράκες Σαχ, ο επικεφαλής παιδίατρος στο νοσοκομείο Mount Sinai, δήλωσε ότι ήταν ευθύς με το ζευγάρι σχετικά με τις προκλήσεις που θα αντιμετώπιζαν τα δίδυμα.

Προειδοποίησε για αγώνα μόνο και μόνο για να κρατήσουν τον Αντία και την Αντριάλ να αναπνέουν, πόσο μάλλον για να τα ταΐσουν.

Τα μωρά ζύγιζαν λίγο περισσότερο από ένα κουτάκι σόδα, με τα όργανά τους να φαίνονται μέσα από το ημιδιαφανές δέρμα. Η βελόνα που χρησιμοποιήθηκε για να τους χορηγηθεί τροφή είχε διάμετρο μικρότερη από 2 χιλιοστά, περίπου το μέγεθος μιας λεπτής βελόνας πλεξίματος.

Σε κάποιο στάδιο, πολλοί από εμάς θα είχαν αισθανθεί ότι, «είναι αυτό το σωστό πράγμα που πρέπει να κάνουμε για αυτά τα μωρά;». «Αυτά τα μωρά πονούσαν σημαντικά, υπέφεραν και το δέρμα τους ξεφλουδίζονταν. Ακόμη και η αφαίρεση της χειρουργικής ταινίας θα σήμαινε ότι το δέρμα τους θα ξεφλουδίζονταν», δήλωσε ο Σαχ στο CNN.

«Μπορούσαμε να δούμε μέσα από το δέρμα τους. Μπορούσαμε να δούμε τις καρδιές τους να χτυπούν», δήλωσε η Ρατζέντραμ.

Έπρεπε να σταθμίσουν όλους τους κινδύνους του να συνεχίσουν και να συμφωνήσουν σε όλο και περισσότερες ιατρικές παρεμβάσεις. Θα μπορούσαν να υπάρξουν μήνες ή και χρόνια επώδυνης, δύσκολης θεραπείας μπροστά τους, μαζί με τους μακροπρόθεσμους κινδύνους για πράγματα όπως προβλήματα ανάπτυξης των μυών, εγκεφαλική παράλυση, γλωσσικές καθυστερήσεις, γνωστικές καθυστερήσεις, τύφλωση και κώφωση.

Η Ρατζέντραμ και ο Νανταράτζα δεν τόλμησαν να ελπίζουν σε ένα ακόμη θαύμα, αλλά λένε ότι ήξεραν ότι τα μωρά τους ήταν μαχητές και αποφάσισαν να τους δώσουν μια ευκαιρία στη ζωή.

«Η δύναμη που είχαμε εγώ και ο Κέβιν ως γονείς, έπρεπε να πιστέψουμε ότι τα μωρά μας είχαν την ίδια δύναμη, ότι είχαν την ίδια ανθεκτικότητα. Και έτσι ναι, θα έπρεπε να περάσουν πόνο και θα συνεχίσουν να περνούν δύσκολες στιγμές, ακόμη και κατά τη διάρκεια της ενήλικης ζωής τους, όχι μόνο ως πρόωρα μωρά. Όμως, πιστεύαμε ότι θα είχαν μια ισχυρότερη αποφασιστικότητα, μια ανθεκτικότητα που θα τους επέτρεπε να ξεπεράσουν αυτές τις επώδυνες στιγμές στη μονάδα νεογνών», δήλωσε η Ρατζέντραμ.

Υπήρξαν οδυνηρές αναποδιές κατά τη διάρκεια σχεδόν μισού έτους θεραπείας στο νοσοκομείο, ιδίως τις πρώτες εβδομάδες.

«Υπήρχαν αρκετές περιπτώσεις τις πρώτες ημέρες όπου μας ζητήθηκε να αποσύρουμε τη φροντίδα, αυτό είναι απλώς ένα γεγονός, και έτσι αυτές ήταν οι στιγμές όπου απλά συσπειρωθήκαμε στην προσευχή και είδαμε μια αλλαγή», δήλωσε ο Νανταρατζάχ.

Η Αντία πέρασε 161 ημέρες στο νοσοκομείο και επέστρεψε στο σπίτι της στις 11 Αυγούστου, έξι ημέρες πριν την ακολουθήσει εκεί ο αδελφός της, ο Αντριάλ.

Ο δρόμος του Άντριαλ ήταν λίγο πιο δύσκολος. Έχει νοσηλευτεί άλλες τρεις φορές με διάφορες λοιμώξεις, περνώντας μερικές φορές εβδομάδες στο νοσοκομείο.

Και τα δύο αδέλφια συνεχίζουν τις εξετάσεις από ειδικούς και τα διάφορα είδη θεραπείας αρκετές φορές το μήνα.

Όμως, οι νέοι γονείς είναι επιτέλους πιο ήρεμοι, γιορτάζουν την επιστροφή των μωρών τους στο σπίτι και μαθαίνουν ό,τι μπορούν για τις προσωπικότητές τους.

Τα δίδυμα πληρούν τώρα πολλά από τα ορόσημα των μωρών για τη «διορθωμένη ηλικία» τους, εκεί δηλαδή που θα βρίσκονταν αν είχαν γεννηθεί σε πλήρη ηλικία.

«Αυτό το ταξίδι μας έδωσε τη δυνατότητα να υπερασπιστούμε τις ζωές άλλων πρόωρων βρεφών όπως η Αντία και ο Άντριαλ, τα οποία δεν θα ζούσαν σήμερα αν η ομάδα υγειονομικής περίθαλψης δεν είχε αμφισβητήσει τα όρια της βιωσιμότητας», δήλωσε η Ρατζέντραμ.

Πηγή: CNN

www.ertnews.gr